Auteur archieven: admin

Misbruik van mannen: hoe ziet dat er nou uit? Gastblog Marcel Kerkhofs

Geplaatst op door
4

Misbruik bij mannen/ jongens en hoe ziet er dat nu werkelijk uit

Sinds een aantal jaren begeleid ik met name mannen met een misbruikverleden en ik moet zeggen: dat valt niet mee. Ik durf gerust te stellen dat er een enorme beerput opengetrokken wordt en dat het woord ravage bij me opkomt.

Bespreekbaarheid

Hoewel ik door mijn eigen misbruikverleden eigenlijk nergens van schrik, moet ik zeggen dat ik toch nog, vaak na afloop van zo’n bijeenkomst, geraakt wordt door de heftigheid en complexiteit van de verhalen van deze mannen.

Vrouwen als dader

Wat ik ook nog specifiek kwijt wil, het daderschap van vrouwen is iets wat ik zelf ook ervaren heb en wat nog steeds een heel tricky onderwerp is, zeker in dit #metoo-tijdperk. In mijn praktijk merk ik dat ongeveer 1/3 van de mannen die zich bij mij melden, door vrouwen (soms moeders, vaak oudere zussen) ontmaagd cq seksueel misbruikt zijn.

Representatieve cijfers over misbruik door vrouwen?

Of éénderde representatief is, daar durf ik geen uitspraak over te doen, maar in mijn praktijk ontstaat in elk geval een heel ander beeld dan het standaard beeld, waarin bijna uitsluitend mannen dader zijn. Ik denk dat dit komt, omdat veel mannen zich pas nu beginnen te beseffen dat ze ook seksueel misbruikt zijn en het eerst zo niet eens zagen of wilden zien.

Verwerking/ontkenning

Vaak merk ik dat deze mannen, wanneer ze het weggedrukte misbruik op latere leeftijd bespreekbaar willen maken, door vrouwen in hun omgeving gekleineerd worden. De onderliggende boodschap is dat het ontmaagden van een jongen, hem de kans geeft om man te worden. Een totaal verkeerde veronderstelling, het tegenovergestelde is eerder waar.

Populair liedje, nader bekeken

Ik moet ook denken aan het liedje van Rob de Nijs, genaamd ‘Zomer’. Hierin bezingt hij zijn ontmaagding: ‘Ik was 16 en zij was 28 …’  Niemand lijkt dit te storen. Maar als de tekst: ‘Ik was 28 en zij was 16’ zou zijn, dan zou dit nummer in de huidige tijd niet meer gedraaid kunnen worden.

Er wordt vaak lacherig of kleinerend over gedaan wat extreem pijnlijk is…

Lacherige reacties of kleinerende opmerkingen maken mannen, die door een vrouw misbruikt zijn, extreem kwetsbaar. Vaak zijn ze door het seksueel misbruik inderdaad geen echte man geworden. Ze hebben de baard niet in de keel gekregen; houden een afgeknepen piepstem, of verbergen zich juist achter stoerheid: ‘mij krijg je niet’.

Diepe schaamte, mannelijke kwetsbaarheid

Diep van binnen zijn het jongetjes gebleven, die zich schamen voor een erectie of gewoon niet weten hoe ze ermee moeten dealen. Ik begin te denken dat de mannelijke seksualiteit misschien nog wel kwetsbaarder is dan de vrouwelijke. Vanwege het zichtbare, meetbare, …  enfin het mag duidelijk zijn wat ik bedoel.

Schade en behandeling

Uit onderzoek is inmiddels gebleken dat de (gevolg) schade bij seksueel misbruik van jongens nog groter is dan bij meisjes. Daarbij komt dat het, nog steeds, een gegeven is dat het zeer, zeer moeilijk bespreekbaar is.

Gebrek aan veiligheid en groot taboe

Een concreet voorbeeld: Ik had laatst een cliënt die uitbehandeld was bij de GGZ. Hij vertelde in zijn eerste consult bij mij wat er eigenlijk gebeurd was. Ik hem vroeg of hij dat gedeeld had in zijn 20-jarige zoektocht. Hij zei: ‘nee’. Gewoon omdat de veiligheid ontbreekt vanwege het grote taboe. Ook willen ze het meestal absoluut niet delen met een vrouw c.q. in vrouwelijk gezelschap.

Mijn antwoord op dit taboe

Ik ben vorig jaar gestart met mannengroepen, om dit bespreekbaar te maken. Het leed is echt onvoorstelbaar groot evenals de behoefte om het te delen. Ik merk, nu ik deze groepen geef, als antwoord op mijn eigen verleden. Het is geen ‘Walk in the park’, Het is Zingeving met een hoofdletter.

Visioen en mijn verlangen

Nu ik dit zo schrijf, merk ik dat ik een sterk verlangen heb dat mannen en vrouwen meer gaan connecten voorbij de #metoo-beweging. Dat we ophouden met wijzen (naar elkaar) en verantwoordelijkheid nemen. Ik heb een tijdje geleden van Ivonne Meeuwsen een filmpje gekregen van een Schotse onderzoekster die onderzoek doet naar misbruik door moeders. De tegenstand die deze onderzoekster ondervindt vanuit vrouwen(bewegingen) is stuitend …

Mijn visioen is dat we seksueel misbruik gaan zien voor wat het is: een verwoestende, ontwrichtende ervaring voor meisjes én voor jongens. Dat we ophouden met elkaar de schuld te geven. Dat we ons gaan richten op de werkelijke vraag.

Wat is de onderliggende oorzaak?

  • Hoe komt het dat het zó vaak gebeurd in onze cultuur.
  • Wat is de werkelijke onderliggende oorzaak?

Naast curatieve oplossingen (therapie) zou ik ook graag willen werken aan preventieve oplossingen. Of de wereld, onze maatschappij die zo graag alles indeelt in vakjes, in goed vs kwaad, daar aan toe is betwijfel ik. Ik blijf niettemin hopen!

Meer lezen over mannen die misbruikt zijn?

Wil je meer lezen over mannen die misbruikt zijn? Het boek ‘De weg van de misbruikte jongen’ van Henk Meulendijks is het ervaringsverhaal van Henk. Hij vertelt hoe hij een seksverslaving had en ook hoe hij hiervan heelde, middels onder andere Reiki en Innerlijk kind werk. Hier te koop

Veiligheid is een illusie

Geplaatst op door
Beantwoorden

Veiligheid is een illusie

Veiligheid is een illusie

De ideale situatie: Het leven begint veilig in de baarmoeder. Na de reis door het geboortekanaal, zijn er in het ideale geval de warme, koesterende armen van de moeder en de beschermende aanwezigheid van de vader. Alles wat het kind nodig heeft, is binnen bereik.

Seksueel misbruik verstoort de veiligheid

Die veiligheid wordt wreed doorbroken als een kind seksueel misbruikt wordt. Het is in therapie niet zozeer de uitdaging om die veiligheid te herstellen, dat gaat helemaal niet. Waar je aan werkt tijdens therapie is het vermogen om de onveiligheid, die inherent is aan het leven, te leren dragen.

Veiligheid binnen de behandelrelatie

De cliënt voelt zich bij voorbaat onveilig. Dit is een gegeven, niet omdat de therapeut niet betrouwbaar is, maar omdat de therapeutische setting er bij uitstek één is waar de cliënt de onveilige randjes van het leven gaat verkennen. Waar zijn/haar kwetsbaarheid onderzocht wordt en waar hij/zij leert om te gaan met de onveiligheid in het leven.

Doseren van onveiligheid

We spreken af dat binnen de therapeutische setting alles mag zijn zoals het is. Ook als het raar lijkt. Ook als het afwijkt van de geldende normen. Juist ook de dingen waarvoor de klant zich schaamt. Dat is noodzakelijk, want het zijn met name die schaamtevolle ervaringen waar de klant mee worstelt.

De schaamte voorbij

Schaamte is een sociale emotie en om schaamte op te lossen heb je de spiegel van een sociale relatie nodig. Om dit te kunnen doen moet er een vorm van veiligheid zijn. De veiligheid bestaat eruit dat het er mag zijn. Dat de klant op deze ene plek niet uitgelachen zal worden, niet de schuld zal krijgen, geen negatieve reactie zal krijgen, geen oordeel.

Elk oordeel is een breuk in vertrouwen

We zijn als mens en als therapeut heel snel geneigd om te oordelen, door de ander te vertellen wat hij of zij moet doen. Wanneer dit gebeurt, is dit bijna altijd een breuk in vertrouwen. Hetzij in het vertrouwen in de therapeut (want die oefent macht uit over de klant) dan wel een breuk in het zelfvertrouwen (want de therapeut heeft ervoor gestudeerd, die zal het wel beter weten). In beide gevallen wordt de eigen regie ondermijnd.

Mag je dan nooit tips geven?

Natuurlijk mag je als therapeut best tips geven, alleen is het van belang dat je je realiseert dat je op zijn best 10% van de situatie van je klant kent. Op basis van die 10% die zij van hun leven laat zien, kun je, met al je kennis en ervaring, een ‘educated guess’ maken van wat zal helpen. Maar net zo vaak als je daarmee raak zit, zal je daarmee de plank misslaan. Enige bescheidenheid siert je niet alleen, het is noodzakelijk! De expert zit tegenover je. Jouw klant weet beter dan jij wat zal helpen en wat niet.

Onveiligheid en heldenmoed

Voor jouw klant om onveiligheid te kunnen verdragen is het van belang dat hij of zij jou kan vertrouwen. Van jouw kant kun je daarin niets anders inzetten dan betrouwbaarheid. Vertrouwen opbouwen kun je niet, dat doet jouw klant. Pas als deze zich veilig genoeg voelt, zal hij of zij zich laten zien. Dit is een moment waarin de klant de illusie van veiligheid loslaat en een zekere mate van onveiligheid durft te dragen. Daar is moed voor nodig. Heldenmoed.

Traumaland is een onveilige plek

Angst heeft de neiging om te groeien, om te plakken aan omstandigheden. Meestal is die angst, als het slachtoffer eenmaal volwassen is, ongegrond. Het vóélt alsof hij/zij doodgaat, maar daadwerkelijk confrontaties met de (dreiging van de) dood zijn gelukkig zeldzaam. De uitdaging van therapie is om traumaland te verkennen, om de onveiligheid te verkennen op een manier die de angst hanteerbaar maakt.

Het helpt als je Traumaland kent

Ervaringsdeskundig zijn heeft twee grote voordelen. De eerste is dat jij het terrein kent. Je kent de valkuilen en de elementen waaruit Traumaland bestaat. Het tweede grote voordeel is dat de klant wéét dat je het kent. De drempel om te vertellen over zijn of haar grootste geheimen is lager, als je weet dat de therapeut zelf ook de weg door die hel heeft gelopen. Het is geen voorwaarde, maar het helpt wel.

Ben jij op de hoogte?

Wat helpt in het therapeutische proces is als jij, als therapeut, kennis hebt van seksueel misbruik. Als jij erover durft te beginnen. Praten over seksueel misbruik helpt, maar alleen als jij, als therapeut, snapt waar de cliënt het over heeft. Als je ook oog en oor hebt voor wat de cliënt niet durft te zeggen en hem of haar helpt woorden te geven aan het onzegbare.

Ben jij in staat?

Kennis is één onderdeel van wat er nodig is om passende hulp te bieden aan mensen met een verleden van seksueel misbruik. De andere component heeft te maken met jouw draagkracht als therapeut. Want niet alleen de klant heeft moed nodig om het aan te gaan, ook jij zult moed nodig hebben om in dat onveilige traumaland je weg te vinden.

Ben jij bereid?

Wil jij werken met mensen die seksueel misbruikt zijn? Of vind je de veelheid van problemen, de heftigheid van de emoties te groot? Wat heb jij nodig om daar bij te blijven, present te kunnen zijn? Hoe kun je moeilijke onderwerpen aansnijden en wanneer doe je dat wel of niet? Wat doen al die verhalen met jou als therapeut, als mens? Durf je het aan te gaan?

Nascholing over seksueel misbruik

Seksueel misbruik zit onvoldoende in de meeste therapeutische opleidingen. Speciaal daarom heb ik een tweedelige opleiding gemaakt voor therapeuten die zich rondom seksueel misbruik nog wat onzeker voelen. De basisopleiding is voor therapeuten die nog weinig ervaring hebben met het thema maar het al wel tegen komen in hun praktijk. De verdiepingstraining voor de doorgewinterde therapeut die dieper op de grote thema’s van seksueel misbruik wil ingaan. Thema’s als schaamte, zelfmoord, familie, boosheid …

Recensie: The Land of Dark Forgetting van Sarah Cantor

Geplaatst op door
Beantwoorden

Satanisch ritueel misbruik

Elke hulpverlener die zich met het thema seksueel misbruik bezighoud, komt mensen tegen die te maken hebben gehad met georganiseerd, soms geritualiseerd, structureel en gewelddadig seksueel misbruik. De groepen die zich hiermee bezighouden zijn doorgaans sterk hierarchisch georganiseerd en lijken te beschikken over technieken om bewust geheugenbeschadigingen te creëeren, door zowel trauma als drugs. Vaak leiden deze ervaringen tot een gedesorganiseerd geheugen, dissociatie en heftige herbelevingen.

Waarom een recensie van een Engelstalig boek?

Ik bespreek het boek hier, ondanks dat het een Engelstalig boek is waarvoor nog geen Nederlandse vertalling is. Dat is vooral omdat er in het Nederlands weinig of niets te verkrijgen is over deze materie. Het boek van Mimi Cuyvers: ‘Ze komen me halen!’ en het boek van Dianne Bosch, ‘Alles moet open’ zijn daarop de positieve uitzonderingen. Beide zijn verkrijgbaar via onze boekenwinkel.

Het boek ‘The Land of Dark Forgetting’

Het boek van Sarah Cantor is redelijk uniek als het gaat om getuigenissen over satanisch ritueel misbruik. Haar verhaal is samenhangend en wisselt ‘alledaagse werkelijkheid’ af met de traumatische ervaringen. Daardoor blijft het boek te behappen. Een grote verdienste is ook haar verhaal over welke stappen zij in haar helende reis heeft ondernomen.

Een boek met een triggerwaarschuwing

De inhoud van satanisch misbruik is misselijkmakend. De manier waarop kinderen misbruik, mishandeld en geïndoctrineerd worden, is moeilijk verteerbaar. Desondanks is het verhaal heel geloofwaardig: Als je met open ogen naar de wereld kijkt, een wereld waarin kindermisbruik aan de orde van de dag is, waar netwerken opereren zoals dat van Jeffrey Eppstein en Marc Dutroux, waar mensen betalen om baby’s misbruikt te zien worden op het Darkweb en waar religieuze groeperingen onthoofdingen en verkrachtingen als wapenfeiten zien, dan wordt ook het verhaal van Sarah Cantor heel geloofwaardig.

De overlevingskracht van een kind

Een kind kan heel veel overleven. Die veerkracht betekent echter niet dat er later geen problemen uit voortkomen. Zoals Sarah Cantor zegt: ‘Soms ben je dan een heel leven bezig met helen’. En toch kan het, toch doet zij het. Ze vindt zelfs de innerlijke kracht om te komen tot vergeving.

Voor wie is dit boek geschikt?

Hulpverleners die dit thema tegenkomen bij hun cliënten zullen in dit boek zeker herkenning en achtergrondinformatie vinden. Daarnaast wijst het boek naar mogelijkheden om te helen. Voor slachtoffers/lotgenoten is het boek ook goed leesbaar, mits je in een stadium van helen bent dat dit toestaat. Voorzichtigheid en goed voor jezelf zorgen, is zeker geen overbodige luxe als je dit boek leest.

The land of dark forgettingPluspunten van het boek

  • het draait niet om de feiten heen
  • geloofwaardig door de innerlijke coherentie
  • geeft manieren om te helen aan

Minpunten van het boek

  • niet in het Nederlands beschikbaar
  • hele nare kaft, voelt een beetje plakkerig aan

Het boek is te koop via: Amazon

Gabor Maté: Helen als daad van verzet

Geplaatst op door
2

‘Helen als daad van verzet’ is een artikel op de site van Psychotherapy Network wat ik met toestemming heb vertaald voor deze site. Gabor Maté schreef dit artikel naar aanleiding van een symposium in 2019. Het beschrijft de stand van zaken in Amerika, op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg en roept therapeuten op tot verzet tegen het heersende wereldbeeld gebaseerd op individualisme.

De stand van zaken

Wanneer je kijkt naar de voornaamste indicatoren van gezondheid in onze maatschappij, wat zie je dan? Elke drie weken sterven er meer mensen aan een overdosis drugs als er in totaal gestorven zijn bij de terroristische aanslag op de World Trade Center op 9/11. Het aantal mensen met een diagnose voor een auto-imuunziekte neemt toe en bij geestelijke gezondheidsproblemen zien we een sneeuwbaleffect. Het aantal kinderen met één of andere zogenaamde medische stoornis blijft stijgen, of we het hebben over ADHD, angststoornissen, depressie, de zogenaamde ‘nor­mo­ver­schrij­dend-gedragsstoornis’, ODD, Pervasieve ontwikkelingsstoornis, om het nog maar niet te hebben over de autisme-spectrum stoornissen. Meer en meer kinderen slikken altijd medicijnen. Een angststoornis is de snelst groeiende diagnose onder onze jongeren.

Verklaringen vanuit het medisch wereldbeeld

Hoe verklaren we deze ontluikende problemen? Als medicus ben ik getraind in de gangbare medische traditie. Vanuit dat perspectief worden lichaam en geest als twee gescheiden dingen beschouwd en het individu als los van zijn omgeving. In dat model van de wereld spelen de maatschappij en culturele waarden bijna geen rol in het ontstaan en de dynamiek van ziekte. Alles wordt gereduceerd tot individuele biologie en individueel gedrag. Zo worden bijvoorbeeld verslavingen gezien als persoonlijke keuzes, waardoor de oplossing gezocht wordt in gedragsbeïnvloeding: educatief of strafrechtelijk. In beide gevallen is het enige waar we op inzetten, het beïnvloeden van individueel gedrag, een beetje zoals B.F. Skinner het zou doen in zijn laboratorium, met ratten.

Hoe werkt die gedragsmatige benadering?

Eenvoudig uitgelegd: als je wilt dat een rat naar een bepaald gedeelte van de kooi gaat, geef je hem suiker. Als je wilt dat hij dat gedeelte vermijdt, dien je elektrische schokken toe aan zijn voetjes. De interne ervaring van de rat interesseert je niet en het boeit je niet wat de relatie is van de rat tot de omgeving waarin hij leeft. Je wilt alleen maar bereiken dat de rat iets vermijdt en richting iets anders gaat. Op sociaal gebied is dat onze benadering van verslaving.

Gevolgen van dit wereldbeeld

Een gevolg van dit model van de wereld zien we in de oproep van de recent afgetreden U.S. Hoofdofficier van Justitie, die de programma’s van de tachtiger en negentiger jaren terug wil brengen, die mensen oproepen om ‘Nee tegen drugs’ te zeggen. “Als we deze programma’s terugbrengen,” zegt hij, “dan maken mensen geen verkeerde keuzes meer.” Hij gebruikt daadwerkelijk het woord ‘keuzes’.

Gezondheid gebaseerd op individuele keuzes?

Dat is het dominante wereldbeeld in onze maatschappij: dat mensen zich gedragen, gezond blijven of ziek worden gebaseerd uitsluitend op de persoonlijke keuzes die ze maken. Hoe succesvol die benadering is geweest in het voorkomen van verslaving, zien we terug in het feit dat het aantal mensen dat overlijdt aan overdoses nog steeds stijgende is. Maar dat simpele feit verandert het algemene beeld niet en het heeft al evenmin impact op het juridische denken over verslaving.

De tweede benadering van verslaving

De andere benadering van verslaving is natuurlijk het biologische perspectief. In dit medisch model is verslaving voornamelijk een ziekte van de hersenen, het resultaat van de genetische gevoeligheid van de persoon voor de verslavende substantie. Dus: of het een keuze is die iemand maakt op een bewust niveau of een ziekte die iemand krijgt vanwege een biologische kwetsbaarheid, we reduceren het probleem tot een individu.

Het probleem van beide benaderingen

Het probleem met het individuele perspectief is dat het op geen enkele manier kan verklaren waarom drugsmisbruik zo enorm toeneemt op zo’n grote schaal. De echte bron van verslaving zijn individuele trauma’s in een steeds verdergaand geïsoleerde en ontheemde cultuur. Maar onze maatschappij vindt het fijn om alles tot het individu te reduceren, omdat we dan niet hoeven te kijken naar sociale factoren.

Een onderzoek over racisme

Twee jaar geleden werd er een onderzoek gepubliceerd, waarin werd aangetoond dat hoe vaker een Afrikaans-Amerikaanse vrouw blootgesteld werd aan episodes van racisme, hoe groter haar risico werd op astma. Dat kun je niet verklaren vanuit individuele biologische factoren. En we weten al heel lang dat hoe meer stress ouders ervaren, hoe groter het risico is dat hun kinderen astma krijgen. In dat kader is het interessant om te weten dat de meest voorgeschreven medicijnen van alle medicamenten in Amerika de stress-hormonen zijn.

Cortisol, het stress-hormoon

Of je nu ontstekingen hebt van je zenuwstelsel, je tissues, je pezen, je huid, longen, gewrichten of darmen, je krijgt cortisol voorgeschreven en dat is het stress-hormoon. (Cortisol zorgt er voor dat je ondanks druk kunt blijven presteren. Red.) En toch vraagt geen dokter zich af: ‘Joh, we geven mensen stress-hormonen voor vanalles, is het mogeljik dat stress iets te maken heeft met deze ziekten?’

Stress betreft sociale interactie

Het lijkt voor de hand liggend, maar we vragen ons dit niet af. Ik denk dat er een belangrijke reden voor is. Als we onszelf dit eenmaal gaan afvragen, dan is het onvermijdelijk dat we gaan zien dat stress een sociale interactie betreft. Stress heeft te maken met condities die verder gaan dan de biologie of psychologie van het individu. Dat te erkennen, zet ons wereldbeeld en de manier waarop we onze maatschappij organiseren onder druk.

Connecties

Het is natuurlijk niet nieuw om te kijken naar connecties, in plaats van naar individuen, om te verklaren wat ons overkomt. Twee-en-een-half duizend jaar geleden onderwees de Boeddha dat niets voortkomt uit zichzelf. Dat ons wezen verbonden is met elk ander wezen. Hij gebruikt het beeld van een regendruppel of een blad. “Wanneer je kijkt naar een regendruppel”, zegt hij, “sta dan stil bij alle connecties die nodig waren om die druppel te creëren.” Wat is er voor een blad nodig? De photosynthese hangt af van de zonneschijn, de aarde, de lucht, het water, de bewatering. Dat blad bevat de zon, de hemel en de aarde.

Leven zonder wezenlijke samenhang

Met ons hoofd weten we dit allemaal, maar in ons dagelijks bestaan leven we niet in dit type bewustzijn van wezenlijke samenhang. De afzondering, de individualisatie, zie je terug in hoe we kijken naar gezondheid, naar psychische gezondheid en zeker in hoe we kijken naar de maatschappij.

Sociaal perspectief

De moderne wetenschap komt langzaam terug naar het holistische uitgangspunt, bijvoorbeeld in het bestuderen van interpersoonlijke biologie. Eén manier om interpersoonlijke biologie te begrijpen, is vanuit het sociale perspectief: hoe ons zenuwstelsel en ons brein functioneren is niet persoonsgebonden. Onze gedachten en emoties zijn geen puur individuele fenomenen. Als we kijken naar zoiets als astma bij mensen met een donkere huidskleur die te maken hebben met racisme, dan begrijpen we dat het niet simpelweg een individuele fysiologische respons is: het is een sociale malaise.

De disbalans raakt ons allemaal

De vraag is: Wat gaan we eraan doen? We kunnen niet eindeloos doorgaan met steeds meer medicijnen uitdelen. We moeten kijken naar de stressfactoren die, op een sociaal niveau, spelen bij mensen. Sommige mensen worden door hun geschiedenis, economische of sociale status vaker getroffen dan andere mensen. Maar die disbalans heeft gevolgen voor ons allemaal, we maken allemaal deel uit van hetzelfde systeem. In feite zijn we allemaal onderdeel van datgene wat de gevoeligheid voor astmatische episodes in deze persoon verergert of verbetert. Hetzelfde geldt voor verslaving en voor de meeste fysieke en psychische gezondheidsproblemen.

Helen is een daad van verzet

Helen is in essentie een hogelijk subversieve daad, een daad van verzet, in onze cultuur. Of je nu een medicus of psychotherapeutisch hulpverlener bent, ons werk met mensen bestaat eruit hen te doen beseffen dat het zelfbeeld dat zij hebben, als geïsoleerde, enkel biologische of enkel psychologische wezens, niet klopt. En daarna hen te laten ervaren wat de verbindingen zijn in hun bestaan, in de cultuur waarin we leven en in het functioneren van de hele mensheid. Het gaat erom dat we het idee dat iemands waarde afhangt van hoe goed ze in een abnormale, ongezonde cultuur passen, aanvechten. Als healers in de breedste zin des woords, is dat wat we zouden moeten doen.

***

Gabor Maté, MD, is de auteur het boek dat binnenkort uitkomt, getiteld: ‘The Myth of Normal: Illness and Health in an Insane Culture’
Eerder schreef hij o.a.: ‘Hello Again: A Fresh Start for Adult Children and Their Parents’ en ‘When de body sais no. Exploring the stress-disease connection’

Zijn boeken zijn helaas niet in het Nederlands verkrijgbaar, maar in het Engels kun je ze hier kopen.

Polyvagaal theorie en trauma

Geplaatst op door
1

Op LinkedIn kwam ik een artikel tegen uit de Guardian over Stephen Porges over de ‘polyvagal theory’ onder de titel: ‘Survivors are blamed because they don’t fight.’ oftewel: ‘Overlevers krijgen de schuld in de schoenen geschoven, omdat ze zich niet verzetten’

Mijn interpretatie van het artikel:

Wie is Stephen Porges

Stephen Porges is professor in de psychiatrie aan de Universiteit van Noord Carolina. Hij is één van de meest gerenommeerde wetenschappers aan de universiteit van Indiana en hij heeft het Trauma en stress research centrum opgericht. Hij doet onderzoek naar het centrale zenuwstelsel, hoe dit door ervaringen wordt beïnvloed én welk gedrag daaruit voortvloeit. De ‘Polyvagal theory’, in het Nederlands: ‘Polyvagaal theorie’ beschrijft hoe dat werkt.

Een korte uitleg

De Polyvagaal theorie gaat ervan uit dat er evolutionair drie delen van het autonome zenuwstelsel zijn, die de respons op acute stress regelen. Het oudste systeem heeft als overlevingsstrategie om te doen alsof je dood bent. Daarna is het ‘vluchten/vechten’ mechanisme ontstaan, een systeem dat het lichaam als het ware mobiliseert en als laatste is het ‘sociale betrokkenheidssysteem’ ontstaan. Dat laatste kan ontdekken wat veilige elementen in een situatie zijn en die ook daadwerkelijk communiceren naar anderen.

Het belangrijkste uit de polyvagaal theorie voor de hulpverlener

Wanneer er in een situatie elementen van veiligheid geïntroduceerd worden, kan het autonome zenuwstelsel helpen om weer naar een gezonde response te gaan.

Hoe ziet dat er in de praktijk uit?

Wanneer je met een levensbedreigende situatie te maken hebt, dan is de eerste en meest waarschijnlijke response: dood spelen, gedissocieerd raken. Tonische immobiliteit is de meest voorkomende reactie op verkrachting of seksueel misbruik. Maar liefst 70% van de slachtoffers van verkrachting rapporteert dit.

Het misverstand over vechten en vluchten

Therapeuten dachten voorheen dat ‘vechten en vluchten’ de eerste reacties waren, maar dat blijkt niet waar te zijn. De eerste reactie is bevriezen. In het verleden kregen slachtoffers echter te horen dat dit niet kon en kregen ze kritische vragen over ‘Waarom heb je niet gevochten?’

Erkenning in plaats van miskenning

Overlevers krijgen de schuld en schaamte omdat ze niet mobiliseerden. Ze vechten en vluchten niet uit de situatie. Dit misverstand heeft veel leed veroorzaakt. Het lichaam, het autonome zenuwstelsel, legt de boel plat en het slachtoffer kan zich letterlijk niet verweren, daarnaast verhoogt het de pijngrens. Deze wetenschappelijke inzichten hebben ook enorme implicaties voor ons rechtssysteem.

ACE en de polyvagaal theorie

ACE is een onderzoek dat de gevolgen van blootstelling aan vroegkinderlijk trauma blootlegt. Het is in die zin een belangwekkend onderzoek dat het de enorme impact van traumatische gebeurtenissen laat zien, op de levensverwachting en op de risico’s op bijna alle dodelijke ziekten. Het laat het belang van traumaonderzoek zien. De polyvagaat theorie laat zien dat het niet zozeer de traumatische gebeurtenis is die bepaalt hoe groot de schade op latere leeftijd is, maar de (autonome) reactie op de gebeurtenis.

De reactie op de traumatische gebeurtenis

Wanneer iemand een traumatische gebeurtenis meemaakt, interpreteert het lichaam wat er gebeurt als levensbedreigend. Op dat moment vindt er een enorme verschuiving plaats in hoe het zenuwstelsel werkt. Dit heeft invloed op hoe onderliggende fysieke systemen werken, het heeft impact op sociaal gedrag, psychologische ervaringen en op de fysieke uitkomsten zoals het ACE onderzoek aantoont.

De vraag opnieuw formuleren

Het ACE onderzoek focust op de aanwezigheid van negatieve ervaringen in de kindertijd. Maar dat is volgens de polyvagaal theorie nog maar het begin. Waar het werkelijk om draait is de reactie op deze negatieve ervaringen.

Veilige ruimte voor getraumatiseerden

Wanneer iemand getraumatiseerd is, heeft het lichaam geleerd om alert te zijn op bedreigingen. Wanneer dit getriggerd raakt, gaat het lichaam zich voorbereiden, wordt gespannen en defensief. Dit zijn niet de beste omstandigheden voor behandeling. De context, de omgeving waarin behandeling plaatsvindt, wordt daarmee belangrijk voor het welslagen van de behandeling. Daarom is het belangrijk om in te zetten op veilige ruimtes, signalen van veiligheid in te bouwen in de context van de behandelruimte. Iemand die bang is, gaat niet (kunnen) meewerken.

De polyvagaal theorie en de maatschappij

In een polyvagaal geïnformeerde maatschappij, leren we om te luisteren en getuige te zijn van de ervaringen van anderen, zonder oordeel. Luisteren is onderdeel van co-regulatie. Het is een manier waarop we ons weer veilig gaan voelen in ons lichaam. Gehoord worden, oprechte interesse van de ander, iemand die geanimeerd luistert, vragen stelt en meeleeft, sterkt ons gevoel van veiligheid. Zo help je getraumatiseerden om zich weer veilig te voelen in hun lichaam.

Concreet wat de polyvagaal theorie volgens mij adviseert:

  • Een praktijkruimte dient elementen, symbolen en signalen van veiligheid te bieden.
  • Een therapeut dient eerst en vooral empathisch te luisteren zonder oordeel.
  • Het is de reactie op het trauma (de overlevingsmechanismen) en niet zozeer het trauma zelf dat begrepen dient te worden.
  • Een ervaring van veiligheid is noodzakelijk om met trauma te werken.

Pas als aan deze voorwaarden voldaan is, kan het centrale zenuwstelsel van de cliënt gekalmeerd worden. Pas als dat gelukt is, kun je, gedoseerd, aan de slag met het  verwerken van de inhoud van het trauma.

Het originele (Engelstalige) artikel lezen? Dat kan op de site van Guardian

Seksualiteit na seksueel misbruik in de jeugd – scriptie Janita Beijeman:

Geplaatst op door
1

Onderzoek

Janita Beijeman, auteur van de scriptie: 'Seksualiteit na seksueel misbruik in de jeugd'Een aantal maanden terug deed ik via de website en de nieuwsbrief een oproep met de vraag om mee te werken aan het onderzoek van Janita Beijeman over ‘Seksualiteit na seksueel misbruik in de jeugd’. Velen van jullie hebben hieraan gehoor gegeven, waarvoor dank. Inmiddels heeft Janita haar onderzoek gepresenteerd en verdedigd en is zij geslaagd voor haar opleiding. Inmiddels is dat al een paar weken geleden, dus hoog tijd dat haar scriptie ‘Seksualiteit na seksueel misbruik in de jeugd’ online komt. Gefeliciteerd Janita met dit mooie resultaat!

Scriptie: ‘Seksualiteit na seksueel misbruik in de jeugd’

Onderzoek doen is niet eenvoudig en maar al te vaak trekken mensen op  basis van wetenschappelijk onderzoek uiterst onwetenschappelijke conclusies, zie ook mijn blog over ‘evidence based‘. Des te mooier als er een onderzoek ligt, dat uit die valkuil blijft.

Aanbevelingen voor hulpverleners

Janita doet op basis van haar onderzoek een aantal aanbevelingen voor hulpverleners die specifiek werken met een hulpvraag die gericht is op helen van de seksualiteit, die ik jullie niet wil onthouden. Persoonlijk zou ik aanbevelen om het complete onderzoek te lezen.

Veiligheid

Een gevoel van veiligheid van overlevers bij de hulpverlener is van doorslaggevend belang. Dit kunnen hulpverleners op de volgende manier bevorderen:

  • Vraag ten allen tijde toestemming voordat de overlever aangeraakt wordt. Dit is al van belang tijdens de eerste kennismaking.
  • Geloof het verhaal van de overlever.
  • Vermijd schrikreacties of emotionele reacties. De hulpverlener moet niet bang zijn voor heftige gevoelens en moet daar mee kunnen omgaan.
  • Reageer empathisch op het verhaal, door te luisteren, de tijd te nemen, ter zake doende vragen te stellen en er niet om heen te draaien.
  • Benoem expliciet dat er met alle informatie die de overlever, vertrouwelijk wordt omgegaan.

Traumaverwerking

Ga na in hoeverre het trauma is verwerkt, voordat een interventie gericht op het verbeteren van seksualiteitsbeleving in werking wordt gesteld. Verwijs in het voorkomende geval eerst door naar een hulpverlener die is gespecialiseerd in traumaverwerking.

Educatie over seksualiteit

Uitleg over fysieke, seksuele en genitale responsen is van essentieel belang om een grotere effectiviteit van de interventies te bewerkstelligen. Overlevers hebben vaak last van schuld- en schaamtegevoelens. Deze kunnen veroorzaakt zijn door het feit dat overlevers gemerkt hebben dat zij tijdens het seksueel (kinder)misbruik genitaal gereageerd hebben. Vaak resulteert dit in totale verwarring en leidt dit er toe dat de eigen seksuele opwinding aversief wordt. Geef uitleg over genitale responsen en dat het feit dat het lichaam gereageerd heeft, dat dit niet betekent dat de overlever het seksueel (kinder)misbruik wilde.

Het tempo van de overlever

De hulpverlener dient zich te realiseren dat overlevers van seksueel (kinder)misbruik vaak lange(re) therapietijd nodig hebben. De hulpverlener dient het hulpverleningstraject af te stemmen op de belevingswereld en het tempo van de overlever.

Wil je het allemaal nog eens rustig nalezen en ook de andere aanbevelingen van Janita zien? Klik op onderstaande link voor het complete onderzoek.

seksualiteit na seksueel misbruik in de jeugd

Wat is Klassieke homeopathie

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wat is Klassieke Homeopathie?

De Homeopathische Geneeskunde werd meer dan 200 jaar geleden door Dr. Hahnemann ontwikkeld. Dit was in de tijd voordat alles wetenschappelijk bewezen moest worden en het was DE geneeswijze van die tijd. Deze blog is geschreven door een Klassiek Homeopaat.

Mijn ervaring

Zelf kwam ik met Klassieke Homeopathie in aanraking, nadat ik voor mijn seksueel misbruik eigenlijk nergens gehoor vond. Op de dag van de groepsverkrachting was ik net 12 jaar oud en wist ik eigenlijk niet eens wat er gebeurd was. Toen ik daarna het bos, waar het gebeurd was, uitkwam en ik het de beste vriendin van mijn moeder vertelde, zij zei dat ik het verzonnen had. Daar ging bij mij een deur dicht.

Een dichte deur is geen oplossing

“Zo dat ging ik tegen niemand meer vertellen”. Maar de dichte deur was geen oplossing voor mijn probleem en langzaam begon de problematiek te sijpelen door de dichte deur heen. Toen ik 2 jaar later weer verkracht dreigde te worden, kwam het hele verhaal eruit, maar er gebeurde verder niks. Uiteindelijk na een aantal jaren ermee proberen te dealen, stond ik voor een trein, klaar om er een einde aan te maken en ineens zat ik in de molen van de reguliere hulpverlening.

In de reguliere hulpverlening

De reguliere hulpverlening is een plek waar ik mij nooit thuis gevoeld heb. De enige uitzondering was een psychiater, een complete weirdo met een gele sok en een rode sok, haar wat eruit zag alsof hij vanmorgen een aanvaring had gehad met een stopcontact, maar wat was hij goed! Hij was de enige waarbij ik niet het idee had dat zijn kennis uit een boekje kwam en ik heb een hoop van hem mogen leren. Helaas vertrok hij ineens weer en na een aantal ‘boekjespsychiaters/psychologen’ gehad te hebben, was ik klaar met de reguliere hulpverlening.

Tai Chi, engelen en ‘Dansen naar je ziel’

Ik ging weer mijn eigen weg, zo goed en zo kwaad als dat ging en na de geboorte van mijn tweede kind wilde ik graag Tai Chi gaan beoefenen bij een New Age Centrum die in ons dorp geopend werd. Op de bewuste Open Dag, een zaterdag, ging ik er met een vriendin naar toe en in elke ruimte was een bepaalde discipline aan het uitleggen wat zij/hij ging betekenen in dit Centrum. Ik werk al jaren samen met de Engelen en terwijl mijn vriendin aan het kijken was naar een demonstratie “Dansen naar je ziel” werd ik als door een koord getrokken naar de deur van een verder gelegen ruimte.

Klassiek Homeopaat

In die ruimte zat een vrouw en het bleek dat haar beroep Klassiek Homeopaat was. Zij zou in het centrum een cursus gaan geven over EHBO en Klassieke Homeopathie. Ik was als gebiologeerd door deze vrouw en het interesseerde mij geen fluit wat ze aan het vertellen was, sterker nog, ik had nog nooit van Klassieke Homeopathie gehoord, maar het leek wel alsof er een peer boven mijn hoofd hing met een aan/uit koordje ernaast en dat koordje werd op ‘aan’ gezet.

Ik voelde meteen: dit is het!

Ik voelde het duidelijk als een teken van de Engelen dat het beroep van die vrouw mijn beroep zou worden. Na haar praatje ben ik naar haar toe gegaan en heb haar gevraagd waar zij haar opleiding had gedaan. De maandag erna heb ik die opleiding gebeld (niet eens geïnformeerd of er überhaupt nog andere opleidingen waren). Zij waren al gestart, het was geloof ik ergens in oktober, maar ik kon nog instromen en de zaterdag erna zat ik tussen mijn medestudenten op de zesjarige opleiding van de School voor Homeopathie te Amersfoort.

Uitgangspunten van de Klassieke Homeopathie

Elk mens is uniek en elk mens gaat op zijn eigen manier om met de uitdagingen in het leven. De een lacht bij het zien van een ongeluk, de ander huilt en weer een ander heeft ogenschijnlijk geen reactie … Wat neem je mee van je (groot)ouders als je geboren wordt en wat ga je geloven van de mensen om je heen gedurende je opvoeding? Iedereen is uniek en zo word je in de Klassieke Homeopathie ook gezien, als een uniek mens met zijn/haar eigen reactiepatroon op willekeurig welke actie.

Klassieke Homeopathie en slachtoffers van seksueel misbruik

Hoe gaat het in de praktijk als je bij een klassiek homeopaat komt. Allereerst word er gekeken naar jouw problemen op dit moment, waar loop je nu tegenaan? Daarna gaan we terug naar het gebeuren, hoe oud was je, wat gebeurde er, hoe lang heb je dit moeten verduren, waren het bekenden of juist niet, afijn de hele bups. Maar we blijven er niet te lang bij stilstaan, want dat is niet perse nodig. Het gaat er puur om een beeld te vormen en je vertelt dat wat je kwijt wilt.

Hoe heb jij gereageerd? (en alles is goed)

Dan gaan we kijken hoe je gereageerd hebt in de periode erna, wat heb je ondernomen of juist niet ondernomen en alles is goed! Heb je er met mensen over gepraat of heb je het juist voor jezelf gehouden? Ben je in therapie gegaan of juist niet en wat waren je redenen voor de ene keus of de andere?

Wat is je achtergrond?

Daarna wil ik van je weten uit wat voor gezin je komt, hoe ben je geboren, onder welke omstandigheden, hoe waren je eerste jaren, hoe waren je ouders, andere familie of vrienden. Hoe ervoer je je schooltijd, je sociale leven enzovoorts. En hoe is je leven nu?

Wat zijn jouw kenmerken?

De laatste vragen betreffen wat de Klassieke Homeopathie noemt ‘de generaliteiten’. Deze hebben te maken met jouw kenmerken. Hoe slaap je, waar hou je van, hobby’s, wat eet je graag of juist niet, heb je het snel koud of juist warm, enzovoorts.

Het eerste consult is altijd lang

Als je bij een Klassiek Homeopaat komt, ben je bij een eerste consult tussen de 1 en 1 ½ uur kwijt, omdat er een duidelijk beeld gevormd moet worden over wie en hoe jij bent. Hoe meer de Klassiek Homeopaat weet, hoe duidelijker beeld er ontstaat en hoe beter het middel gekozen kan worden dat ervoor zorgt dat jij je balans weer terug gaat vinden. De meeste zorgverzekeraars vergoeden het consult geheel of gedeeltelijk.

Lichaam en geest in balans

Je lichaam en geest werken samen. Wat jij in je mind vertelt, worden gevoelens en die gevoelens worden emoties en die emoties gaan zorgen voor een lichamelijke reactie. Waar of niet waar maakt dan niet meer uit. Niet alles wat je voelt of wat jouw mind je vertelt, is waar en daardoor ontstaat er onbalans. Het juiste homeopathische middel zorgt ervoor dat jouw wijze ik, jouw zelfgenezend vermogen, aangezet wordt tot heling. Het misbruik is gebeurd, daar verandert geen enkele therapie iets aan. Maar je hebt het vermogen tot zelfheling, daarmee ben je geboren en dit kan uit balans zijn, maar met Klassieke Homeopathie kan ons systeem weer op de rit komen en leren omgaan met en accepteren wat er gebeurd is.

 

Misbruik, fysiek en/of energetisch? Gastblog Henk Meulendijks

Geplaatst op door
1

Innerlijk kindwerk

Henk Meulendijks, therapeut op hulpverleningnaseksueelmisbruik.nl

Annette heeft al enige tijd innerlijk kindwerk gedaan. Ze heeft met haar innerlijk kind al een
aantal situaties op kunnen lossen, op basis van de verstorende emoties die ze in haar leven ervoer. Ze is zeer hulpvaardig en cijfert zichzelf weg om anderen te helpen. Gaandeweg is ze gaan voelen dat er een disbalans is in haar helpen. “Waar blijf ik?”, is een vraag die ze zichzelf nu regelmatig stelt. Annette merkt dat ze te veel geeft en er eigenlijk ook iets voor terug wil. Ze wil horen dat ze het goed gedaan heeft of dat het zonder haar niet gelukt was en vergelijkbare tekenen van waardering. Daarin gaat ze haar eigen grenzen ver voorbij.

Eigen waarde

Ze begint het gevoel te krijgen dat er iets niet klopt, maar ze kan er de vinger niet op leggen. Vanuit haar achtergrond als sociaal werker en de cursus over innerlijk kindwerk weet ze dat dit patroon, de hulpvaardigheid en haar lage gevoel van eigenwaarde, te maken kan hebben met seksueel misbruik. Ze kan er echter in haar herinnering niets over terugvinden.

Seksueel misbruik, maar dan energetisch

In een gesprek met haar innerlijk kind brengt ze dit ter sprake en ze vraagt haar innerlijk kind of er enige vorm van seksueel misbruik heeft plaatsgevonden. Haar antwoord is bevestigend, maar er is fysiek niets gebeurd. Zij heeft als jong kind de sterke seksuele energie, een sterk seksueel verlangen van een man opgepakt en dat heeft voor haar een vergelijkbare indruk achtergelaten als fysiek misbruik. Met haar innerlijk kind is zij in staat om de energie die rond dit misbruik zit op te lossen. Haar helpen krijgt o.a. daardoor een heel andere dynamiek en ze weet veel beter te voelen wat zij zelf nodig heeft. Daarmee kan zij in het helpen voldoende zelfzorg inbouwen en voelt ze ook dat zij die bevestiging niet meer nodig heeft. Gewoon graag gedaan.

Energetisch seksueel misbruik

Dit is een voorbeeld van een vorm van seksueel misbruik die vaak over het hoofd wordt gezien, maar met vergelijkbare gevolgen als de fysieke daad. Zelf heb ik een vergelijkbare ervaring, naast het fysieke misbruik wat ik meegemaakt heb, ook het energetische. Ik ben er zelf achter gekomen door een gesprek met mijn huisarts enkele jaren geleden. Ik vertelde haar over mijn fysiek misbruik en vertelde haar ook dat ik het gevoel had dat er nog iets gebeurd was, maar waar ik geen heldere herinnering aan had.

Niet tastbaar, wel een sterke ervaring

Van de fysieke handelingen heb ik nog steeds herinneringen vanuit de verschillende zintuigen die er bij betrokken waren. Tast, zicht, horen en dergelijke. Van het energetisch misbruik had ik alleen een vaag, maar toch sterk gevoel. Zij bevestigde mijn verhaal en legde uit dat zij beiden als een even sterke ervaring zag, vandaar de vergelijkbare gevolgen. Mijn innerlijk kind bevestigde deze ervaring en kon ook aangeven waar dit gebeurd was.

Met lieve groet,
Henk Meulendijks

Over zijn ervaringen schreef Henk het boek: De weg van de misbruikte jongen. Hier te koop

Groetjes uit Peru van Henk Meulendijks

Geplaatst op door
Beantwoorden

Superondersteuner Henk Meulendijks vanuit Peru

Sinds juni vorig jaar ben ik met tussenpozen in Peru, Zuid Amerika. Dat is de reden dat ik mij als therapeut bij Hulpverlening na seksueel misbruik heb uitgeschreven.

Reiki en innerlijk kindwerk

In Peru geef ik Reiki cursussen en Innerlijk kindwerk. Hierin kom ik regelmatig mensen, voornamelijk vrouwen, tegen die misbruik ervaren hebben. Dus ik voel me nog steeds zeer verbonden met dit werk.

Als ondersteuner toch verbonden

Toen Agnes mij vroeg of ik als ondersteuner aan het netwerk verbonden wilde blijven, heb ik direct ja gezegd. Vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring weet ik hoe belangrijk het is om gereedschappen te hebben om met de gevolgen van je eigen misbruik om te gaan en dit te helen. Ik voel me gelukkig dat ik deze tools beschikbaar heb en daarmee deze kan doorgeven aan anderen.

Opleiding in Peru

Inmiddels heb ik, in de tijd dat ik in Nederland was eind vorig jaar, het innerlijk kindwerk door kunnen geven aan een aantal therapeuten bij Centrum ’t Ven in Venlo. Hier in Peru leid ik mensen op als therapeut voor Innerlijk kindwerk en als Reiki Master, zodat zij mijn werk voort kunnen zetten. Het is hard nodig. Door armoede en gebroken gezinnen is er veel leed te helen, afgezien nog van het seksueel en ander misbruik, waar ik hier mee te maken krijg.

Next stop Bolivia

Volgende maand staat Bolivia op het programma. Na een uitnodiging van een oud student van mijn cursussen in Cusco Peru, heeft zij mij gevraag om in La Paz mijn werk te komen doen. Gelukkig heb ik Spaanse les genomen, zodat ik me redelijk kan helpen. Graag wil ik mijn lessen volledig in het Spaans kunnen geven, maar dat duurt nog even. Nu werk ik met een vertaler, meestal een student die ook Engels spreekt.

Hard werkende mensen

Gezien de armoede, deze is al heel wat minder dan in het verleden, bied ik mijn cursussen gratis aan in deze landen. Mensen moeten hard werken om in hun levensonderhoud te voorzien, sociale voorzieningen zoals bij ons zijn er nauwelijks. Vraag naar mijn cursussen is er meer dan voldoende via mond op mond. Het is heel mooi dat in Nederland dit netwerk van Ivonne en Agnes bestaat en ik ondersteun hun werk van ganser harte!
Henk Meulendijks
Over zijn ervaringen met helen van seksueel misbruik, en zijn reizen, zowel in de wereld als in zijn innerlijk, schreef Henk het boek: ‘De weg van de misbruikte jongen’. Hier te koop

Recensie: De man die de paus aanklaagde

Geplaatst op door
Beantwoorden

‘De man die de paus aanklaagde’ van Colm O’Gorman

Onderstaande is een recensie, geschreven door Gooyke van der Schoot, over het boek ‘De man die de paus aanklaagde’ van Colm O’Gorman. Het boek is verkrijgbaar via deze link: De man die de paus aanklaagde

Misbruikt door zijn priester, verraden door zijn kerk.

Colm is misbruikt op 5-jarige leeftijd, tot zijn 7e. Vanaf zijn 14e werd hij opnieuw slachtoffer van zijn plaatselijke pastoor. Hij beschrijft treffend zijn verwarring en schaamte:

“Hij is pastoor en pastoors kunnen niet zondigen, dus ik ben de zondaar. Niemand mag weten hoe slecht ik ben”.

Twee en een half jaar duurde het misbruik

“Ik moest me tot het uiterste inspannen om bij mijn verstand te blijven. Ik merkte dat ik steeds meer gespleten begon te raken, net als in mijn jonge jaren. Je had de verborgen duistere wereld van het misbruik en de ”echte” wereld.”

Depressie en zelfmoordneigingen

In de echte wereld lijkt hij een normaal, goed functionerend, gezond en gelukkig mens. Het leven heeft hem geleerd anderen niet tot last te zijn, zich onderdanig op te stellen en geen moeilijkheden te veroorzaken. Maar van binnen raakte hij alle vertrouwen kwijt in het vermogen om voor zichzelf op te komen.

Hervonden kracht

Hij komt uit het dal als blijkt dat zijn vader hem gelooft en hem niets kwalijk neemt. Hij werkte zich op tot hulpverlener voor slachtoffers van seksueel misbruik en zette de hulporganisatie op “One in Four” om overlevenden en daders van kindermisbruik bij te staan. Dit aspect, dat zijn vader het voor hem opneemt, geeft de schrijver de kracht om de strafzaak tegen pastoor Fortune aan te spannen en later de ook de kerk aan te klagen.

Er zijn meer slachtoffers

“Het bleek dat er meer bewijzen waren dat de bisschop, nog geen 10 jaar voordat ik mijn klacht bij de politie indiende, klachten had ontvangen waarin Fortune ervan werd beschuldigd dat hij jongens had aangerand. En ik voelde verraad aan de jongen die ik was, aan mijn familie, aan mijn omgeving en aan mijn geloof. Ik stond perplex van de omvang ervan … Hoe hebben ze dit kunnen laten gebeuren zonder iets te doen? Hun woord had die stilte kunnen doorbreken en troost kunnen bieden.

Wat deed de kerk?

“Wie zouden er nog meer op de hoogte zijn geweest? Misschien het Vaticaan. Iedere bisschop moet eens per 5 jaar rechtstreeks aan het Vaticaan verslag uitbrengen over de stand van zaken in zijn bisdom, zijn volgelingen en zijn geestelijken. Ofwel, ze wisten het, ofwel ze hadden het moeten weten.”

Dus hij besloot de kerk aan te klagen …

Fortune pleegde zelfmoord. Dat had Colm niet gewild. Het betekent dat hij en de anderen ‘vermoedelijke’ slachtoffers zullen blijven. Hij nam een radicaal besluit: “ik zal naar waarheid en gerechtigheid blijven streven en de rooms-katholieke Kerk en de paus zelf dwingen de verantwoording op zich te nemen voor hun aandeel in de misdaden die tegen mij en talloze anderen zijn begaan.”

Pluspunten van het boek:

  • helder verwoord en beschreven
  • actuele thematiek
  • invoelbaar