Hallo Allemaal,
Vanwege de ‘intelligente lockdown’ komen we met zijn allen niet meer samen. Daarom heb ik deze videobrief ingesproken, om iedereen een hart onder de riem te steken. Je bent niet alleen!
Sorry voor de herrie in de achtergrond, Agnes stond de afwas te doen. 😉
Warme groet,
Ivonne
Durven kijken vertelt het verhaal van Maaike Bloemsma, die als peuter seksueel misbruikt wordt door iemand die zij vertrouwde. Ze wordt door hem jarenlang geprostitueerd. Als klein meisje krijgt ze van hem banaantjes. Ze heeft eerst geen idee wat er gebeurt. Het doet pijn en het is niet leuk, maar ‘het hoort erbij’ lijkt het. Pas later, als door omstandigheden de herinneringen terugkomen en wanneer ze durft te kijken, kan ze woorden en beelden geven aan wat er is gebeurd.
Tijdens haar opleidingsjaar Verlieskunde komen de herinneringen terug en gaat Maaike langzaam maar zeker de confrontatie aan met haar traumatische herinneringen. Het boek is rijk geïllustreerd met eigen werk, vol voorbeelden van hoe zij haar proces aangaat door middel van creatieve therapie.
Het boek beschrijft op indringende en persoonlijke wijze de oefeningen uit de creatieve therapie waarmee zij zich langzaam door haar trauma worstelde. Voor mensen die overwegen om met creatieve therapie aan de slag te gaan, biedt het een inkijkje in hoe dat werkt.
Een triggerwaarschuwing is op zijn plaats. Het boek is indringen geschreven en schuwt niet om te benoemen wat er gebeurt. Toch blijft het oké om te lezen omdat ze vooral vanuit haar eigen, kinderlijke, beleving schrijft. Ze is bij het schrijven dicht bij zichzelf gebleven en door het schrijven ook dichter bij zichzelf gekomen.
Overweeg je creatieve therapie en wil je weten hoe dat werkt? Dan is dit boek zeker een goede informatiebron. Het boek is daarnaast een oproep aan iedereen die nog aan het begin van zijn of haar heelwordingsproces is: Zoek hulp! Ga het aan! Want helen kan en je leven wordt daar zoveel rijker en aangenamer van.
Het boek is te koop via Maaike’s eigen website. Het is een dun boekje (dunner dan het er uit ziet op de foto) maar het is mooi uitgevoerd, hardcover en rijk geïllustreerd.
In één klap bekende Nederlander. Het interview met ‘pedofiel Nelson’ heeft veel reactie opgeroepen in de maatschappij. Niet onverwacht, neem ik aan, voor de makers van het programma en de betreffende pedofiel. Het vooropgezette doel. Even een knuppel in een hoenderhok gooien, om te zien hoe de maatschappij reageert.
Het recht om dit te zeggen heeft hij zeker. Ik gun ieder zijn mening. Het geeft mij een extra kans om daar mijn mening tegenover te zetten. Ik ben van mening dat kinderen juist niet ‘heel goed kunnen beslissen of ze seks willen’. Die mening kan ik onderbouwen. Iets wat ik van pedofiel Nelson, op wat toch de uitgelezen kans voor hem was, niet kan zeggen. Hij vindt dat het moet kunnen, omdat hij vindt dat kinderen dat zelf kunnen uitmaken. Daarin maakt hij zich schuldig aan een cirkelredenering. Ik vind het, omdat ik dat vind. Tja, niet zo’n sterk argument …
Zijn kinderen in staat om hun eigen keuzes te maken? Wetenschappelijk gezien niet. Hun brein is namelijk nog niet af, pas tegen de tijd dat een mens 23 jaar is, zijn met name de met keuze gerelateerde delen van het brein pas volgroeid. De frontale kwabben zijn in de puberteit nog volop in de groei, reden waarom we pubers zulke vaak onverstandige keuzes zien maken. Op basis van de wetenschap zou je de leeftijd van ‘consent’ dus eerder verhogen dan verlagen.
De man die mij seksueel misbruikte vanaf toen ik 12 jaar was, maakte een vergelijking van het niveau ‘een ijsje eten’ om mij te overtuigen. ‘Seks’ zo sprak hij, ‘is net zoiets als handen schudden. Dat kun je met iedereen doen, net hoe jij wilt.’ Daar trapte ik op die leeftijd nog in, een zeker teken dat ik de consequenties van een dergelijk wereldbeeld beslist niet overzag. Wij zijn toch geen bonobo’s, denk ik nu.
De werkelijkheid is dat een kind, vanwege het feit dat het kind klein is, geen vrijheid heeft om keuzes te maken. Elke keuze die het voorgelegd krijgt, is een keuze tussen dingen die volwassenen voor het kind bepaald hebben. Wel of geen ijsje is een andere vraag dan ‘Wat wil je eten?’ Die laatste vraag lijkt misschien al opener, maar ook dan is de eerdere ervaring van het kind allesbepalend en die is bepaald door de omgeving. Voorkeuren voor bepaald voedsel worden zelfs al in utero beïnvloed.
Het kind, de puber, is enorm kwetsbaar voor manipulatie. Het kind heeft nodig dat er grenzen zijn, die zijn er om het kind te beschermen, juist tegen die manipulatie. Nelson claimt dat hij tegen manipulatie van kinderen is, maar dat is onjuist. Hij manipuleert al op het moment dat hij seks vergelijkt met het eten van een ijsje.
Het zou voor iedereen duidelijk moeten zijn waarin het verschil zit, maar voor de Nelsons van de wereld leg ik het nog maar eens extra uit. In seks draait het juist om de interactie met een ander. Wanneer die ander groter en sterker is dan jij, dan KAN HET NIET ANDERS dan dat er een machtsverschil is.
Het machtsverschil is wat het kind ervaart. Je kunt dat niet wegnemen door te zeggen: ‘Je mag zelf kiezen’. Dat machtsverschil is er. Zelfs als je de beste intenties hebt (waar ik overigens vraagtekens bij heb in het geval van Nelson, maar zélfs dan). Dat machtsverschil is allesbepalend voor de ervaring. Zelfs als een kind ja zegt, maakt het geen vrije keuze.
Naast de overweldigende hoeveelheid bewijs dat volwassenen die op jonge leeftijd te maken hebben gehad met seksueel misbruik psychische klachten ontwikkelen (en ja, Nelson, ik noem seks met kinderen misbruik, want het machtsverschil laat zich niet ontkennen), is seks met kinderen lichamelijk beschadigend. In het ACE’s too high rapport komt een duidelijk beeld naar voren over de lichamelijke schade die vroegkinderlijke trauma’s achterlaten.
Zelfs als je het niet eens bent met de psychische langetermijngevolgen en het bewijs daaromtrent naast je neer zou leggen (vanuit de overtuiging dat jij nou eenmaal gelijk hebt, omdat je vindt dat je gelijk hebt), dan zou je er goed aan doen om de lichamelijke gevolgen onder ogen te zien. Als je claimt dat je pedofiel bent, als je claimt dat je van kinderen houdt (!) dan zou je hen dit niet aandoen.
Het doet me deugd om te zien dat er pedofielen (voorzichtig en anoniem) laten weten dat zij nooit seks zouden willen met kinderen, die herkennen dat het beschadigend is en die worstelen met hun geaardheid. Tot hen zou ik zeggen: laat je niet misleiden door de Nelsons van de wereld. En ik hoop dat je goede hulp hebt, van mensen die jouw worsteling zien.