Project DIS is me

Anne Lagemaat vertelt over haar project: DIS is me. Een initiatief om meer kennis en begrip voor DIS naar buiten te brengen door mensen met een dissociatieve identiteitsstoornis zelf aan het woord te laten. Hieronder introduceert zij het project aan hulpverleners.

DIS is me logoProject DIS is me – mensen met DIS zelf aan het woord

Ik was al een aantal jaar in behandeling, toen ik voor het eerst de ervaringen van andere mensen met DIS hoorde. Wat was het steunend en erkennend om te horen dat ik niet de enige was. Dat ik niet gek was en dat anderen gelijksoortige ervaringen hadden. Ik vertelde zelf aan bijna niemand dat ik DIS had en ik kwam zodoende ook geen lotgenoten tegen. Het had bovendien jaren geduurd voordat ik hulp had gezocht. Ik was bang dat een zorgverlener me niet zou geloven en me af zou wijzen.

DIS in de GGZ

De Zorgstandaard Dissociatieve stoornissen beschrijft dat DIS vaak pas na jarenlange omzwervingen in de GGZ gediagnosticeerd wordt. Dit wordt geweten aan een schrijnend gebrek aan kennis en expertise over DIS binnen de GGZ en een kritische houding van veel zorgverleners ten opzichte van DIS. Gelukkig is er in toenemende mate oprechte belangstelling voor en behoefte aan laagdrempelige informatie over DIS. Behandelaars en begeleiders zijn samen met hun cliënten op zoek naar wat helpend is voor hen. Bovendien blijkt er, ook onder zorgverleners, een hartverwarmende nieuwsgierigheid te bestaan naar het cliëntperspectief bij DIS.

De opzet van Project DIS is me

Het project DIS is me is opgezet met als doel om vanuit de ervaringen van mensen met DIS voorlichting te geven over (het leven met) DIS. Met een team ervaringsdeskundigen verzamelen we, aan de hand van elke maand een ander thema, de ervaringen van een grote groep mensen met DIS en naasten. Deze ervaringen verwerken we in tekst- en beeldmateriaal en publiceren we anoniem via het project op diverse social media kanalen en de website.

Doel en uitkomst van het project DIS is me

Aan het einde van het project brengen we een digitale publicatie uit op basis van het projectmateriaal die (kosteloos) gebruikt kan worden als aanvulling op bestaande psycho-educatie, in voorlichting en in GGZ-opleidingen en nascholing. Onze wens is dat veel mensen met DIS en naasten zich door het project gezien, gehoord, erkend en/of minder alleen zullen voelen.

Kijk voor meer informatie en om in te tekenen op de digitale publicatie op www.dis-is-me.nl

Anne Lagemaat, projectleider

Recensie: Van waanzin naar wijsheid van Iris van Zomeren

In het boek ‘Van waanzin naar wijsheid’ zet Iris van Zomeren helder uiteen hoe je langs een spirituele weg kunt helen van seksueel misbruik. Het boek beschrijft haar weg langs diverse therapeuten, de waarde van Satsangs en hoe een spiritueel bewustzijn haar helpt om de herinneringen aan haar jeugd vol misbruik te helen.

De ‘waanzin’ van DIS

Als haar herinneringen terugkomen, voelt zij zich als bezeten door de demonische beelden, die haar ernstig uit het lood brengen. Samen met haar man gaat ze op zoek naar de oorsprong van deze beelden. In haar zoektocht komt ze er al snel achter dat wat zij ervaart DIS genoemd wordt. De aanpak bij het centrum waar zij naar toegaat voor behandeling past echter totaal niet bij haar.

De kracht van sociaal netwerk

Wat mij vooral bijgebleven is uit het boek is hoe belangrijk het voor Iris is dat zij een stevig en betrokken sociaal netwerk heeft. Haar man, maar ook de regelmaat van de satsangs die zij bezoekt dragen veel bij aan haar vermogen om het verleden ook echt aan te kijken. Om er bij te blijven, ook als het moeilijk te verteren is. Dit sociale netwerk vormt de bedding die Iris de kracht en veiligheid geeft om af te dalen tot in de diepste, donkerste herinneringen.

Vele wegen naar heling

Het boek laat zien dat er vele wegen zijn die leiden tot heling, maar richt de aandacht er ook op dat zingeving, de spirituele of religieuze betekenis van wat je doormaakt, nadrukkelijk een onderdeel kan zijn van je heling. De weg naar wijsheid gaat dieper en verder dan alleen heling. Het herstelt de mens en neemt de volgende stap, naar het tot volle wasdom komen!

Voor wie is dit boek?

Het boek is een verademing voor mensen die wars zijn van het medisch/mechanistisch denkmodel. Toch wordt het niet zweverig, doordat er steeds weer de link gelegd wordt naar het dagelijks leven en hoe de lessen die Iris leert daarin doorwerken. Het is een hoopgevend boek dat duidelijk maakt dat ook als je hele heftige dingen hebt meegemaakt, je tot wijsheid en wasdom kunt komen.

Minpunten van het boek

  • Ik vond het wat lastig dat er in de tekst met enige regelmaat verwezen wordt naar de toekomst: ‘Wat ik toen nog niet wist …’ of ‘Later zou ik ontdekken dat …’. Dit haalt mij uit het verhaal.
  • Ik vond het bij tijden wat uitgebreid op zaken ingaan.

Pluspunten van het boek

  • Helder verhaal over DIS, goede keuze om de kennismaking te beperken tot een aantal ‘alters’ en niet te streven naar volledigheid.
  • Hoopgevend verhaal over diepe traumas
  • Aandacht voor het langetermijn perspectief, transgenerationele overdracht.
  • Aandacht voor de zoektocht naar passende hulpverlening
  • Goede, doorleefde uitleg over hoe diverse therapieën werken

Van waanzin naar wijsheid

Het boek ‘Van waanzin tot wijsheid’ kun je aanschaffen door op het plaatje te klikken. Het kost € 21,50.

Van waanzin naar wijsheid

 

 

Toespraak Thérése Bravenboer

Toespraak Thérése Bravenboer bij het uitkomen van Kostbaar As

Ik sta hier, na jaren worsteling. Het boek lag al vijf jaar op de plank. En ik kwam er maar niet toe om het uit te geven. Ik had allerlei smoezen. En een van die smoezen was dat ik het mijn moeder niet aan wou doen. Maar nu is mijn moeder vorig jaar overleden, en toen was die smoes ook weg. Toen moest het toch maar gebeuren. Maar als Ivonne en Agnes niet zo achter me aan hadden gezeten, altijd vol begrip, altijd lief, mee gaand in mijn grillen, dan had dit boek er nooit gekomen. Ik heb nooit begrepen waarom een uitgever werd bedankt in een boek, maar nu weet ik het. Ze verdienen een lintje voor hun vasthoudendheid, voor hun geduld en voor het drogen van mijn tranen.

Hoe ik tot hier gekomen ben

Mijn hele leven heb ik stukjes geschreven. Als ik pijn had, als het weer eens teveel werd. Als uitlaatklep. Als een manier om mijn gedachten te ordenen. Het hielp me te overleven. En jaren geleden ben ik aan de slag gegaan om mijn stukjes te ordenen, aan te vullen, in een leesbare vorm te gieten. En zo ontstond langzamerhand dit boek.

Niet alleen om gezien te worden

Ik heb de afgelopen tijd veel nagedacht waarom ik nou perse een boek moest schrijven. Is dat omdat ik zo graag gezien wil worden. Gehoord wil worden. En dat zal zeker meespelen. Het niet gezien en niet gehoord worden in mijn jeugd beïnvloed mijn leven nog steeds. Jammer genoeg. Maar dat is nu eenmaal zo. Maar er zijn meer redenen.

Een van de redenen is mijn kinderen. Ik vind dat mijn kinderen recht hebben op een verklaring. Mijn kinderen hebben veel geleden. En niet alleen door het misbruik wat in het gezin was. Maar ook door mij.

Mijn rol als moeder

Ik was een moeder die bestond uit zeven delen. En dat is niet makkelijk voor kinderen om mee te leven. Zoals mijn dochter altijd zei; Ik was altijd in spanning welke vrouw me op kwam halen uit school.

Ik had ook bijvoorbeeld geen idee van grenzen. Waar lag mijn grens, waar de grens van mijn kind. Hoe moest ik knuffelen? Geen idee! Mijn kinderen hebben mij dat geleerd. Gewoon door het te vragen, door het op te eisen. Door te zeggen dat ik het maar even moest doorstaan. En hoe moeilijk ik het ook nog altijd vind, ik ben hen daar heel dankbaar voor. Ook voor hen was het moeilijk dat ik met het misbruik naar buiten ging. Daarmee ook hun geschiedenis op straat gooide. Maar ik moest.

Dit is namelijk ook een van de redenen dat ik het boek geschreven heb:

Mensen kijken weg van misbruik

Toen ik gescheiden was vroegen mensen aan me of de kinderen hun vader vaak zagen, dan zei ik; nee, want hij heeft seksueel misbruik gepleegd. Dan draaiden mensen letterlijk hun hoofd weg. Dit wilden ze niet weten. Dit mocht ik niet zomaar plompverloren zeggen. Het was te erg om te horen en dat vond ik verbijsterend. Ik vond het zo bizar dat, terwijl ons gezin zo iets ergs was overkomen, mensen daar niet naar wilde luisteren. Voor mijn gevoel geen mededogen hadden.

Breed bespreekbaar maken om misbruik te stoppen!

Ik besefte toen dat als we misbruik willen stoppen we het breed bespreekbaar moeten maken. Als mensen hun hoofd wegdraaien als ik dit vertelde, dan draaien ze ook hun hoofd weg als ze een kind zien dat misschien misbruikt wordt. En dat betekent dat misbruik nooit kan stoppen.

En stoppen mag ik nooit zeggen van professionals. Want misbruik zal nooit stoppen. Maar toch blijf ik het zeggen. Die utopie blijf ik najagen. Misbruik is te verwoestend.

Gaat het ooit over?

Het gebeurt me regelmatig dat ik ‘s avonds op de bank zit, en dat ik een appje krijg van m’n dochter ,of ik even boven wil komen. En dan vraagt ze me huilend wanneer het ooit over gaat. Of deze strijd om te leven altijd blijft duren. Dat ze er zo moe van wordt dat alles waar ze tegen aan loopt, terug te voeren is op het misbruik. Dat welk onderwerp je ook aansnijd bij therapie, je altijd weer terug moet naar het walgelijke. Dat altijd weer onder ogen moet zien.

Misbruik gaat iedereen aan

Ik vind dat deze strijd een strijd van de samenleving moet zijn. Niet van het individu. Misbruik is niet iets van het slachtoffer en de dader. Het kan alleen maar bestaan omdat we met z’n allen het niet willen zien en het niet willen bespreken. Ted Kloosterboer van Stichting Praat was van de week bij het ministerie met haar prachtige 21 minuten project. En zij zei daar een zin, die ingelijst op het ministerie mag hangen;

Zij zei;

“Laten we gewoon gaan praten over kindermishandeling. En niet als een zwaar onderwerp, maar gewoon als een onderwerp. We hebben het over abortus, over euthanasie, over alles wat je maar kan bedenken, maar niet over kindermishandeling. Laten we niet zo moeilijk doen!”

En die zin is me uit het hart gegrepen. Dank je wel Ted! Laten we luisteren naar de mensen die het is overkomen. Laten we zorgen voor goede hulp. De praktijk is dat je als getraumatiseerde nergens terecht kan.

Strakx

Maar gelukkig heeft Martijne Rensen stichting Strakx opgericht. Zij zorgt ervoor dat er eindelijk een plek is waar adequate hulp geboden gaat worden aan mensen die in hun jeugd getraumatiseerd zijn. En de trauma academie, zodat we eindelijk genoeg traumatherapeuten gaan krijgen. Dank je wel Martijne, dat ik in je adviesraad mag zitten. Ik voel me zeer vereerd.

Corinne Dettmeijer, Nationaal Rapporteur

En gelukkig hebben we de afgelopen jaren een zeer bevlogen Nationaal Rapporteur gehad die seksueel misbruik op de kaart heeft gezet. Zonder haar hadden we nooit onze foto’s van Project Unbreakable op groot formaat gehad. Zonder haar hadden we nooit tentoonstellingen kunnen houden. Het werk wat zij als Nationaal Rapporteur heeft gedaan is van onschatbare waarde. Met haar talloze rapporten en gedrevenheid heeft ze Nederland elke keer weer opgeschud.

Over waarheidsvinding

Bij misbruik is het zo dat iedereen gelijk zich af gaat vragen of het verhaal waar is of niet. Misbruik is haast altijd een op een, dus is er vaak een gebrek aan bewijs. Door dit gebrek aan bewijs wordt het een morele kwestie van geloven of niet geloven.

Maar ik denk dat wij als individu niet aan waarheidsvinding hoeven te doen. Daar is het strafrecht voor. Ik denk dat eenieder een persoonlijke, principiële keuze moet gaan maken:

  • Geloof ik mensen die vertellen dat ze misbruikt zijn wel of niet?
  • Wil ik een samenleving waarin de verhalen van misbruikslachtoffers gewantrouwd worden?
  • Of help ik streven naar een maatschappij waarin je na seksueel geweld zonder angst en schaamte je verhaal kunt doen?

Ik schaam mij nog steeds. Voor mijn zijn. Voor mijn slachtofferschap. Voor dat ik zo’n moeite heb met het leven. Voor het ongemak dat ik de ander aan doe. Voor mijn kinderen dat ik hen niet beschermd heb. Mag ik mijn mond wel open doen hierover. Is mijn verhaal wel waar? Heb ik het niet verzonnen?

De kosten van spreken

Door mijn verhaal te vertellen ben ik veel mensen kwijt geraakt. Mijn dochter zei niet voor niets, toen ze met haar verhaal naar buiten was gekomen:

‘Ik wilde dat ik was blijven zwijgen, dat ik de woorden terug kon nemen, ik wilde dat ik kon doen alsof het nooit was gebeurd. Want dan was alles niet uit elkaar gevallen.’

.En zo heeft iedereen zijn verhaal en zijn waarheid. Maar er gaat niets veranderen, als het bij geheimen, bij bekentenissen en bij beschuldigingen blijft. Alle vragen moeten gesteld kunnen worden, óók als die voelen als wantrouwen. In een sfeer van oprecht willen weten.

Het belang van nuance

Want in deze discussie is nuance zo belangrijk. Nuance die je alleen krijgt als je alles mag zeggen en vragen; als je niet blijft hangen in het hier en nu, maar ook kijkt naar de mechanismen die tot al deze misstanden leiden. Gaat kijken naar waar het eigenlijk vandaan komt.

En dat niet alleen.

De pijn van de omstanders

We moeten ook gaan kijken naar de pijn van de naasten. Ook de omstander wordt namelijk betrokken in het verhaal van misbruik en kindermishandeling. Het is niet voor niks dat hij of zij het niet wil weten.

Ik hoorde een vrouw op televisie, waarvan haar zus misbruikt was door haar vader, zeggen; Mijn zus is niet het enige slachtoffer. Ik ben net zo goed de dupe. Slachtoffer van haar verhaal. Zij heeft mijn beeld van mijn lieve vader afgepakt. Zij heeft mijn fijne herinneringen over ons gezin afgepakt. Zij heeft mijn rotsvast geloof afgepakt dat vader’s te vertrouwen zijn. Ik ben net zo goed slachtoffer.

Ik was geschokt. Zo had ik het nog nooit bekeken. Ik dacht bizar genoeg dat alleen degene die misbruikt was slachtoffer was. (Al is het natuurlijk niet zo dat haar zus het beeld van haar vader afgepakt heeft, dat heeft haar vader gedaan met zijn gedrag!)

Vertellen én luisteren

En ik denk dat het heel belangrijk is om dit gezichtspunt mee te nemen in de hele discussie over misbruik. Als het slachtoffer geloofd wil worden, moeten we ook willen luisteren naar het verdriet van de omstander. Naar de moeite die de omstander heeft om zijn veilige wereldbeeld ter discussie te stellen. Als wij als slachtoffer serieus genomen willen worden, zullen we de omstander ook serieus moeten willen nemen.

Als onze innerlijke weerstand zo’n prominente plek inneemt in het niet willen zien wat er om ons heen gebeurt, niet willen horen wat een kind te zeggen heeft, Dan zullen we met z’n allen die weerstand heel serieus moeten gaan nemen en bespreekbaar gaan maken.

En daarom heb ik dus dit boek geschreven!

Bestel het boek hier!

Boek ‘Kostbaar As’ van Theresia Stiller

Het boek van Theresia Stiller is een bijzonder boek. Niet alleen vanwege de dramatische geschiedenis van de auteur: Zelf misbruikt als kind, binnen haar huwelijk misbruikt én tot haar ontzetting zijn haar kinderen ook misbruikt. Dit alles tegen een achtergrond van een religieuze opvoeding, waarin schuld en boete doorklinken.

‘Als je er maar over praat’

In haar voorwoord geeft Theresia de lezer mee: Het maakt mij niet uit wat je van deze teksten vind, áls je er maar over praat. Want zwijgen over seksueel misbruik houdt het in stand, zo heeft zij ondervonden. Als er iets preventief kán werken is het praten. Als er iets helend kan werken is het erkenning.

Kippenvel

Al lezend heb ik geregeld kippenvel. Van herkenning, omdat zij gedachten uit die ik ook gekend heb. Maar ook van bewondering. Zo naakt en kwetsbaar als zij in dit boek haar eigen gedachten, gedrag en gevoelens tot op het bot fileert, dat kunnen volgens mij alleen de hele groten.

Directe poëtische schrijfstijl

Haar schrijfstijl is direct, indringend en getuigt van waarnemingsvermogen en taalgevoel. In vier zinnen ziet zij de pijn van haar zoon:

“Het is niet te snappen voor een achtjarige

Het verwringt zijn geest

Smartelijke pijn vervormd zijn ziel

Het doet zijn schouders krommen”

Weet je nog, mam?

Hartverscheurend zijn de momenten dat zij zich geconfronteerd ziet met het leed van haar kinderen, die net als zij misbruikt zijn. Het lijden dat ze maar al te goed kent, valt nu ook haar kinderen ten deel. We volgen Theresia in haar worsteling met grote thema’s schuld, schaamte, haat, liefde, vergeving, God.

Verrijzen uit de as

“En ik huil

Om mijn eenzaamheid

Ben even zo verdrietig

Maar zonder bitterheid

Zodat mijn ziel zich heelt.”

Het boek daagt je uit om naar jezelf te kijken

Het is een boek om te koesteren. Verontrustend eerlijk. Het daagt jou als lezer uit om de diepten in je ziel te verkennen. Waar verberg jij jouw pijn? En wat kost dat jou en de mensen om je heen? Het daagt je uit. En toch … Elke bladzijde ademt diep mededogen en mildheid.

Bestellen

Je betaalt € 19,50 voor het boek en € 5,00 verzendkosten (naar België €10,00)

Bestel Kostbaar As