Drie partijen bij seksueel misbruik
Bij seksueel kindermisbruik zijn er drie partijen: de dader, het slachtoffer én de omstanders. Vaak gaat veel aandacht uit naar de dader, zeker als het gaat om beroemdheden. Slachtoffers krijgen ook aandacht, al gebeurt dit niet altijd op een positieve manier. Maar naar de omstanders wordt doorgaans nauwelijk gekeken. Negatieve reacties van omstanders zijn dikwijls een extra trauma om mee te dealen, terwijl de omstanders een belangrijke rol kunnen spelen, zowel preventief als curatief.
Het hele dorp wist het
Het boek ‘Het hele dorp wist het‘ van Rinke Verkerk, kreeg ik vorig jaar van mijn behandelaar cadeau, met het verzoek dit te lezen als voorbereiding op een presentatie tijdens een symposium over trauma. In het boek beschrijft Rinke Verkerk de rol van omstanders bij seksueel misbruik en dat het uitmaakt hoe die met de dader én met het slachtoffer omgaat. De hoofdpersoon van het boek heet Lenneke.
Welke omstanders speelden bij mij een rol?
Ik dacht na over de omstanders in mijn leven, naar aanleiding van dit boek. Wie had iets kunnen betekenen? Welke signalen waren er? Wie heeft dit gezien of had het moeten zien en vooral, wie heeft er niet ingegrepen?
Gemiste signalen
Ik was zes jaar, de leeftijd dat het misbruik begon of al gaande was en ik trok al mijn haren uit mijn hoofd. Ik werd kaalgeschoren kreeg een mutsje op en handschoenen aan, zodat ik geen haren meer kon uittrekken. De huisarts en de kapper pikten de signalen niet op. Mijn moeder pikte de signalen niet op. Ik herinner me dat ik me door mijn moeder verraden voelde.
Nog een omstander die het niet opmerkt
Ik ben acht, we zijn op de camping en ik heb vaginale jeuk. Ik ga daar naar een huisarts. De huisarts schrijft me zalf voor, maar doet niets met dit signaal. Als twaalfjarige heb ik genitale wratten. Ik ga naar de huisarts en deze zegt dat ik de wratjes van de WC-bril heb gekregen. Pas als ik op mijn 45e tegenover de gynaecoloog zit, vertelt deze mij dat dat niet kan. Nog een huisarts die niets doet met een behoorlijk alarmerend signaal.
Wat moet er gebeuren voordat iemand ingrijpt?
Twaalf ben ik en ik ga naar de schoolarts en ik vertel dat ik iedere keer gek wit plakspul in mijn onderbroek heb. Deze arts zegt dat dat niets voorstelt. Ook deze schoolarts pikt dit signaal niet op. Waarom doet niemand iets?
De onthulling
Rond 2018 krijg ik in één klap herinneringen terug aan misbruik in mijn gezin door mijn vader. In eerste instantie denk ik dat ik het verzin. Maar de herinneringen overspoelen mij, ik krijg flasbacks en nachtmerries. Ik vertel het maar ik word niet geloofd. Mijn vader en mijn nicht schelden me uit voor ‘gestoorde gek’ en leugenaar. Mijn lichaam begint bewegingen te maken die de handelingen die ik als kind moest doen uitbeeldden. ‘Doe normaal’ word me toegebeten.
Waar zijn de omstanders?
Na de onthulling raak ik in een isolement. Ik raak al mijn vrienden kwijt, mijn man, mijn kinderen. Mijn zus gelooft mij niet, mijn nicht gelooft mij niet. De medewerkers in de GGZ hebben niet door wat er vroeger is gebeurd en missen ook wat er nu nog steeds gebeurt, als ik bij mijn vader in de auto zit. Hij legt zijn hand op mijn been, uit liefdesverklaringen en mishandelt me.
Twee witte raven
Twee mensen geloven me. Twee witte raven in een hele grote groep omstanders. Eén tante en de kapper. Die laatste vertrouwt me toe dat ze een vermoeden had, maar dat ze altijd dacht dat mijn zus het slachtoffer was. Geen van beiden hebben indertijd ingegrepen, maar nu bieden ze tenminste erkenning. Dat is belangrijk als verder iedereen je voor gek verslijt.
Ontkenning en ongeloof van omstanders
Ik vertel het aan mijn ex-man die zegt: “Weet je wel zeker dat dit gebeurd is?”
Ik ga naar de politie om aangifte te doen en die reageren vijandig en ze zeggen: “Weet je wel zeker dat dit gebeurd is? Ik zou maar geen aangifte doen, want we hebben maar drie medewerkers hier en dan belandt je aangifte toch onderaan de stapel.”
Ik vertel het aan een kennis die me eerst gelooft en ziet wat er gebeurt. Toch reageert ook hij op een gegeven moment met ‘Ben je er nu nóg niet overheen?’
Omstanders in het boek van Rinke Verkerk
In het boek van Rinke Verkerk staat dat de opa van Lenneke uitgenodigd werd op verjaardagen. Opa was de dader en zelfs na de onthulling werd hij op verjaardagen uitgenodigd. Dit maakte haar positie erg lastig. Helaas komt deze reactie heel vaak voor.
In de steek gelaten door de omstanders
Sinds mijn onthulling ben ik door mijn familie voor geen enkele verjaardag of feestdag meer uitgenodigd, omdat ze geen zin hebben in ‘gedoe’. Mijn vader, de dader, is wel uitgenodigd. Ik ben het slachtoffer en de dader wordt wel uitgenodigd. De pijn en afwijzing die dit met zich meebrengt, is met geen pen te beschrijven.
Afgestraft door omstanders
Ik ben hard gestraft voor iets wat me is overkomen. Ik ben mijn gezin kwijt, mijn kinderen, huis, haard, baan, financiele zekerheid en tegenwoordig loop ik bij de voedselbank. Advocaten die mijn echtscheiding regelden, snappen niets van mijn uitvallende brein, een gevolg van overmedicatie en PTSS. Ze begrijpen niet dat ik dingen niet geregeld krijg en ze reageren negatief en beschuldigend.
Schadefonds Geweldsmisdrijven
De enige instantie waar ik me echt gehoord voelde, is het Schadefonds Geweldsmisdrijven: de aanvraag zelf was moeilijk, bewijslast lag bij mij en in eerste instantie werd de aanvraag afgewezen. Ik heb traumatische ervaringen meegemaakt die ik helaas niet kon bewijzen, omdat daar geen melding van was gedaan in mijn personeelsdossier (stalking) of in mijn GGZ dossier (aanranding tijdens opname).
Positieve invloed van omstanders
Het enige dat ik bewijzen kon was aanranding en mishandeling door mijn vader. Dit onderdeel werd geholpen door een verklaring van een kennis. Ook belangrijk was een app die ik een vriendin stuurde, kort nadat hij me had mishandeld. Door de verklaringen van deze twee omstanders kreeg ik een toewijzing. Ik voel me in dat stuk gehoord.
Erkenning
Het Schadefonds Geweldsmisdrijven was de eerste die echt erkenning gaf. Slachtoffers hebben het zo nodig om geloofd en erkend te worden. Daarnaast gaf de financiële vergoeding mij de mogelijkheid om een nieuwe start te maken, door mijn woning iets meer in te richten. Het gaf me een stukje van de erkenning die ik als misbruikslachtoffer zo gewenst had van omstanders, geliefden en familie.
Seksueel misbruik is moeilijk te bewijzen
Seksueel misbruik is een ander geval. Hoe kun je dat na al die jaren nog bewijzen? Denk je er aan om bewijs te verzamelen als je in doodsangst verkeert? Als je zes jaar oud bent, hoe weet je dan of en hoe je bewijs moet verzamelen? Ook hier hadden omstanders een belangrijk verschil kunnen maken. Een dokter die een kind met genitale wratten ziet, daar zou toch een alarmbel af moeten gaan?
Omstanders doen ertoe voor heling
Vaak vragen omstanders zich af ‘Wat kan ik doen?’ en meestal bedoelen ze dan om het te voorkomen. Wat zij zich niet beseffen is dat zij ook aan de kant van helen een belangrijke rol kunnen spelen. Natuurlijk zit niemand te wachten op eindeloze verhalen van ellende, maar kun je tenminste geloven dat iemand de waarheid vertelt?
- ‘Ik geloof je en het is jouw schuld niet, ook al denk je dat wel of is je dat verteld’.
- ‘Jouw verhaal is veilig bij mij, ik zal het niet doorvertellen’.
- ‘Ik geloof je en ben er voor je, maar vertel me alsjeblieft geen details’
- ‘Ik geloof je en ik zie dat je het moeilijk hebt. Ik kan je niet steunen, maar hier heb je een pot soep.’
- ‘Ik geloof je. Ik kan er niet voor je zijn, want ik worstel met mijn eigen problemen, maar ik wens je alle goeds.’
- ‘Ik geloof je maar ik kan je niet helpen. Mogelijk kunnen we samen kijken wie jou wel kan helpen?’
Als iemand je vertelt slachtoffer te zijn van seksueel geweld is jouw reactie belangrijk. Hoe fijner jij reageert, hoe beter dat is voor het herstel van het slachtoffer.
Maak jij als omstander het verschil?
Een reactie zoals hierboven maakt een wereld van verschil! Het slachtoffer staat er niet meer alleen voor. Omstanders kunnen het niet oplossen, daarvoor is meestal professionele hulp nodig. Maar het ontschuldigen van het slachtoffer kan iedereen leren en vaak kun je heel goed helpen door de juiste hulp te helpen zoeken. Bijvoorbeeld door deze site aan te bevelen. De hulpverleners hier hebben veel kennis van seksueel misbruik.