‘De man die de paus aanklaagde’ van Colm O’Gorman
Onderstaande is een recensie, geschreven door Gooyke van der Schoot, over het boek ‘De man die de paus aanklaagde’ van Colm O’Gorman. Het boek is verkrijgbaar via deze link: De man die de paus aanklaagde
Misbruikt door zijn priester, verraden door zijn kerk.
Colm is misbruikt op 5-jarige leeftijd, tot zijn 7e. Vanaf zijn 14e werd hij opnieuw slachtoffer van zijn plaatselijke pastoor. Hij beschrijft treffend zijn verwarring en schaamte:
“Hij is pastoor en pastoors kunnen niet zondigen, dus ik ben de zondaar. Niemand mag weten hoe slecht ik ben”.
Twee en een half jaar duurde het misbruik
“Ik moest me tot het uiterste inspannen om bij mijn verstand te blijven. Ik merkte dat ik steeds meer gespleten begon te raken, net als in mijn jonge jaren. Je had de verborgen duistere wereld van het misbruik en de ”echte” wereld.”
Depressie en zelfmoordneigingen
In de echte wereld lijkt hij een normaal, goed functionerend, gezond en gelukkig mens. Het leven heeft hem geleerd anderen niet tot last te zijn, zich onderdanig op te stellen en geen moeilijkheden te veroorzaken. Maar van binnen raakte hij alle vertrouwen kwijt in het vermogen om voor zichzelf op te komen.
Hervonden kracht
Hij komt uit het dal als blijkt dat zijn vader hem gelooft en hem niets kwalijk neemt. Hij werkte zich op tot hulpverlener voor slachtoffers van seksueel misbruik en zette de hulporganisatie op “One in Four” om overlevenden en daders van kindermisbruik bij te staan. Dit aspect, dat zijn vader het voor hem opneemt, geeft de schrijver de kracht om de strafzaak tegen pastoor Fortune aan te spannen en later de ook de kerk aan te klagen.
Er zijn meer slachtoffers
“Het bleek dat er meer bewijzen waren dat de bisschop, nog geen 10 jaar voordat ik mijn klacht bij de politie indiende, klachten had ontvangen waarin Fortune ervan werd beschuldigd dat hij jongens had aangerand. En ik voelde verraad aan de jongen die ik was, aan mijn familie, aan mijn omgeving en aan mijn geloof. Ik stond perplex van de omvang ervan … Hoe hebben ze dit kunnen laten gebeuren zonder iets te doen? Hun woord had die stilte kunnen doorbreken en troost kunnen bieden.
Wat deed de kerk?
“Wie zouden er nog meer op de hoogte zijn geweest? Misschien het Vaticaan. Iedere bisschop moet eens per 5 jaar rechtstreeks aan het Vaticaan verslag uitbrengen over de stand van zaken in zijn bisdom, zijn volgelingen en zijn geestelijken. Ofwel, ze wisten het, ofwel ze hadden het moeten weten.”
Dus hij besloot de kerk aan te klagen …
Fortune pleegde zelfmoord. Dat had Colm niet gewild. Het betekent dat hij en de anderen ‘vermoedelijke’ slachtoffers zullen blijven. Hij nam een radicaal besluit: “ik zal naar waarheid en gerechtigheid blijven streven en de rooms-katholieke Kerk en de paus zelf dwingen de verantwoording op zich te nemen voor hun aandeel in de misdaden die tegen mij en talloze anderen zijn begaan.”
Pluspunten van het boek:
- helder verwoord en beschreven
- actuele thematiek
- invoelbaar