Heldin: Mariël Groenen

Categorie Heldin

Mariël Groenen is aangemeld door Ivonne Meeuwsen met de tekst:

“Mariël Groenen is mijn held omdat zij zichzelf telkens overstijgt. Tijdens de vorige Helden Awards wilde zij niet genomineerd worden, eigenlijk wilde ze zelfs niets met de Helden Awards te maken hebben. Ze schreef daarop een blog met als titel: ‘Toch niet weer zo’n verkiezing’.

Maar Mariël blijft niet hangen in haar overtuigingen, ze is bereid te kijken naar haar eigen weerstand en waar die mee te maken heeft. Om jezelf een held te noemen, dat is nogal wat, zelfs als je genomineerd bent. Dus Mariël wandelde mee met de blote voeten wandeling van 2018 en zag ook wat de helden awards met mensen deed. Kon zien dat het mensen uitdaagde om in hun eigen kracht te gaan staan, om voor zichzelf op te komen. Dat het niet om zomaar een verkiezing gaat, maar dat het erom gaat dat we zichtbaar maken dat helen kán. Ze durfde zelfs de show tijdens het gala te openen met het lied ‘Vanaf nu is mijn leven van mij’. 

Bijzonder om te zien hoe er in twee jaar veel veranderd is, was haar antwoord op mijn vraag of ik haar mocht nomineren. Ze zei ja. 

Ik wil haar nomineren, omdat ik haar voorbeeld inspirerend vind. Zij is mijn held omdat ze verder kijkt dan haar eerste reactie op dingen, zichzelf onderzoekt en bereid is om te veranderen als ze daar de meerwaarde van ziet”

Het interview met Mariël Groenen

Wat heb je meegemaakt aan seksueel misbruik?

Mijn jeugd is getekend door seksueel misbruik. Mijn vader heeft mij hij seksueel misbruikt. Het begon toen ik een baby was en duurde totdat ik trouwde op mijn 22ste. Door het misbruik thuis was ik zeer kwetsbaar voor toenaderingen van jongens in mijn puberteit. Het was alsof ik een bord voor mijn hoofd had ‘Pak me!’ Ik heb me daar vreselijk over geschaamd. Toen ik 16 was, ben ik verkracht door mijn vriend van 21 jaar.

Wat heb je zoal gedaan om te helen?

Wat heb ik niet gedaan om te helen? Dat kun je beter zeggen ????

In 2004 kreeg ik een burn-out. Na een tijdje realiseerde ik me dat ik echt hulp nodig had om daaruit te komen. Van huis uit was ik erg sceptisch over welke hulpverlening dan ook, dat hielp nou niet bepaald om de eerste stap te zetten. Toch heb ik het gedaan, ik was 34 jaar. Ik heb toen een tijdje hypnotherapie gegaan. En ik heb opleidingen gevolgd op het gebied van coaching, familiesystemen, spiritualiteit en therapie. Die opleidingen hebben een grote rol gehad in mijn helingsproces. O ja, ook belangrijk, mijn man en ik zijn bij relatietherapeut geweest.

Pas in 2012 werd ik me bewust van mijn incestverleden, door een trigger. In eerste instantie heb ik met steun van een vriendin geprobeerd dit zelf te verwerken. In 2015 liep ik echter compleet vast. Ik ben wederom in therapie gegaan, lichaamsgerichte psychotherapie. De lichaamsgerichte therapie (massagetherapie) heeft me geholpen om mijn lichaam te leren voelen, te voelen wat er in mij leeft én om me veilig te voelen in mezelf. Daarnaast waren de gesprekken met haar ook zeer belangrijk en waardevol voor mij. Door haar ben ik milder naar mezelf gaan kijken en heb ik langzaam maar zeker mijn verleden écht kunnen doorvoelen en doorleven.

Naast de therapie heb ik een aantal familieopstellingen en creatieve projecten gedaan. Deze hebben naast mijn therapie een belangrijke rol gespeeld bij het verwerken van mijn incestverleden. Zo was er een project van een danstherapeute / choreografe, Experts Express. Daarin werd het proces “van slachtoffer naar kracht” in beweging en beeld omgezet. We hebben tweemaal een uitvoering gedaan voor publiek. Ik heb blogs geschreven voor helen van seksueel misbruik, waarin ik voor het eerst over mijn incestverleden schreef. De volgende stap was het schrijven van een boek: ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. Dan heb ik nog meegewerkt aan een project waarbij aan de hand van mijn verhaal een portret van de dader, mijn vader, werd gemaakt.

Wat zou je mensen die nog bezig zijn of nog moeten beginnen met helen willen meegeven?

Het belangrijkste dat ik kan meegeven, is dat helen echt de moeite waard is. Ja, het verwerken van je verleden is vaak doodeng, verschrikkelijk hard werken en zwaar. Maar het is volgens mij de enige weg van overleven naar leven.
Ieder doet dat wel op zijn of haar eigen manier, er is niet één oplossing of één route naar herstel. Open staan voor hulp en verschillende methoden is vaak nodig. Praten, lichaamswerk, creativiteit, zingeving, zijn allemaal belangrijk bij het verwerkingsproces.

“Wanneer is het eindelijk klaar?” We willen allemaal het liefst zo snel mogelijk verder met ons leven, het verleden achter ons laten. Incest, seksueel misbruik is heel ingrijpend en verwerking heeft tijd nodig, veel tijd. Mijn advies is om je niet teveel te richten op ‘het einde’. Iedere stap is er één. Als je regelmatig terug kijkt, kun je zien wat je al geheeld hebt. Misschien kun je het opschrijven, dan kun je af en toe nalezen hoever je al bent gekomen. Dat geeft moed om verder te gaan.

Hoe speelt seksueel misbruik nu nog een rol in je leven?

Voor mijzelf raakt mijn incestverleden gelukkig meer naar de achtergrond. In die zin dat ik nauwelijks triggers meer heb en als er triggers zijn, kan ik er mee omgaan. Ik geniet steeds meer van alle facetten van mijn leven. Ik ga wel naar therapie omdat er nog steeds blokkades en traumadelen zijn om te helen.

Ik maak incest bespreekbaar, dat is mijn missie. Dat doe ik als coach/therapeut, door lezingen en gastlessen, het begeleiden van lotgenotengroepen en mijn boek. De projecten die ik gedaan heb, horen daar ook bij. Ik werk nu aan een nieuw project. In samenwerking met een fotograaf ga ik een fotoserie maken die de impact van incest in beeld brengt. We zijn nu aan het voorbereiden en mijn doel is het organiseren van een tentoonstelling en het samenstellen van een boek. Op de één of andere manier komt er altijd wel een bijzonder project, bijzondere kans, op mijn pad. Ik vind het boeiend om met die projecten de impact van incest van diverse kanten te belichten en zo meer mensen te bereiken en bewustwording te creëren.