Heldin C’rienke Antuma

Categorie ‘Goed bezig’

C’rienke Antuma heeft zichzelf aangemeld met de volgende woorden:

Ik las net je mail en wil graag reageren. Dat ik niet eerder heb gereageerd komt omdat ik nogal last van mijn geheugen heb. Ik heb ruim 20 ECT-sessies ondergaan en dat heeft mijn geheugen nogal aangetast. Vooral het opslaan van nieuwe herinneringen mislukt vaak, waardoor ik zelfs niet weet dàt dingen zijn gebeurd.

Toch wil ik mezelf aanmelden als heldin in de categorie ‘Goed bezig’.

Het interview met C’rienke Antuma

In het kort, kun je aangeven wat je hebt meegemaakt aan seksueel misbruik?

Het grootst, meest traumatischs, ergst, pijnlijkst, meest beschadigend langdurigst, heftigst en ingrijpends en de meeste & langdurendste gevolgen is het misbruik door mijn opa. Hij heeft mij vanaf mijn 7e tot mijn 18e misbruikt. Het is begonnen nadat mijn oma is overleden. Ik had medelijden met mijn opa, vond hem zielig. Hij begon ermee dat hij me omarmde en dicht tegen zich aanklemde. Hij was dan heel emotioneel en fluisterde steeds ‘lieve, lieve, je bent mijn lieve’. Hij tongzoende mij ook altijd. Elke keer dat hij mij misbruikte probeerde ik ‘aan mijn lichaam te ontsnappen.

Op herhaling

Ik heb vaak gehad dat mannen aan me zaten terwijl ik dat niet wilde. Ik durfde niet te zeggen dat het niet mocht, dat ik het niet wilde of het niet prettig vond. Ook gebeurde het soms dat ik toestemming voor een ‘klein iets’ had gegeven maar dat ze verder gingen of meer wilden. Ik dacht dan dat ik geen recht had om er iets van te zeggen en liet ze dan hun gang gaan.

Een van de keren dat ik ging liften vroeg de chauffeur op een gegeven moment of ik een eindje wilde rijden, omdat hij moe was. Dat vond ik geen probleem. Na een poosje begon hij me te betasten. Dat vond ik wel een probleem. Ik zei er wat van, maar hij hield er niet mee op. Hij heeft me helemaal betast en het heeft lang geduurd voordat ik achter het stuur weg kon komen. Ik voelde me smerig, vies en schuldig. Had ik ook niet achter het stuur moeten gaan zitten; eigen schuld. De rest van het gebeuren heb ik verdrongen en genegeerd.

En weer en weer …

Wat ik helemaal frustrerend heb gevonden is dat ik de keer erna heb gekozen om met de trein te gaan in plaats van te gaan liften, omdat ik mezelf niet in gevaar wilde brengen gezien die vorige ervaring. Ik was op weg naar Duitsland. Het waren treinen met 8 persoons-coupés. Ik kwam in een coupé met een man die een aantal jaren ouder was dan ik. Het eerste uur verliep rustig. We waren beiden aan het lezen. Op een gegeven moment was de man verdachte geluiden aan het maken en rare bewegingen. Hij was intensief naar mij aan het kijken en ‘kwijlen’, zat zichzelf af te trekken en te bevredigen! Ik was ‘verlamd’ en voelde me superklote en bedreigd. Het duurde wel een half uur voor ik uit de coupé kon ontsnappen.

Mijn lichaam heeft nooit van mij gevoeld. Ik heb er geen zeggenschap over. Het is mijn eigen schuld elke keer als mannen aan me zitten. Ik zal het wel uitlokken of zo. Rationeel weet ik dat dit allemaal niet waar is, maar gevoelsmatig overheersen deze gedachten heel sterk en onuitroeibaar of zo.

Wat heb je gedaan om te helen?

Na een lange periode van ‘volhouden’, de ene therapie na de andere proberen, misschien wel vijftig, en ondertussen depressief zijn, ben ik in mei 2008 psychisch ingestort (tegen psychose aan). Ik ben opgenomen in psychiatrisch ziekenhuis ‘De Fontein’ in Zeist, voor 11 maanden. Hier is een diagnose vastgesteld: Post Traumatisch Stresssyndroom (chronisch), persoonlijkheidsstoornis NAO (later Borderline) en Depressie NAO (zie bijlage).

Naast allerlei therapieën heb ik, om mijn misbruik te verwerken, een dichtbundel geschreven en uitgegeven. Ik vind van mezelf dat ik goed, verhelderend en inzichtelijk heb verwoord wat misbruik met iemand kan doen en wat voor gevolgen het kan hebben.  Ik wil graag meer aandacht en meer woorden voor/rond misbruik en de gevolgen. Zelf wil ik ook erkenning en begrip.

Dit staat op de achterflap van mijn gedichtenbundel:

Achterop

Rood, zwart, blauw en de rest
schaduwkanten van het leven
door schade en baten getest;
hoop kan leven geven.

 

Misbruik in al z’n facetten
gevoel en verstand in worsteling.
Ontkomen aan de verstikkende netten
van echo’s uit het verleden en zelfveroordeling.

 

Ik wil openheid tussen jou en mij
taboes doorbreken; bespreekbaar maken
ik wil het zwijgen voorbij
met woorden jouw binnenste raken.

Herkenning, woorden voor gevoel
het specifieke overstijgen
gedichten met als doel
erkenning geven en krijgen.

Aan de ene kant ben ik nog niet klaar met het verwerken van het misbruik en de gevolgen. Deels zal het ook een strijd blijven denk ik. Aan de andere kant is het uitgeven van deze dichtbundel een krachtig teken dat ik vooruit wil kijken en vooruit wil komen. Het heeft me gemaakt wie ik ben en dat wil ik laten zien in al z’n mooiheid en pijnlijkheid.

De gedichtenbundel kun je hier bestellen

 

 

Wat zou je mensen die nog bezig zijn of nog moeten beginnen met helen willen meegeven?

Ik heb een begin gemaakt, met het inzicht dat mijn verleden heeft bepaald wie ik ben geworden en langzaam dringt het tot me door hoéveel impact de incest op mijn leven had en heeft. Het is een wonder dat ik zolang heb gefunctioneerd. Aan de buitenkant dan: voor mij is het haast altijd een moèten leven i.p.v. wìllen leven. Ik zal geen zelfmoord plegen (kan ik niet verantwoorden naar God toe, mijn zoon, mijn familie en vrienden), maar ik hoop op en bid vaak voor mijn dood. Ik vind het leven te zwaar: elke dag zò hard vechten. De zorg voor mijn zoon gaat wonderbaarlijk goed, maar daar heb ik ook hulp bij, van God, en zowel professioneel, als van veel vrienden en familie die me bijstaan en mijn zoon opvangen.

Hoe speelt seksueel misbruik nu een rol in jouw leven?

Ik heb zelf eigenlijk altijd ontkend dat mijn depressie/onwil om te leven te maken had met de incest. Ik zie nu hoezeer het waar is en hoe erg het mijn leven heeft ontwricht en verwoest. Aan de ene kant blijf ik hopen op en vechten voor herstel. Ik wil wìllen leven, maar weet nog niet of ik dat kan bereiken. Mezelf erkennen & accepteren en erkenning door anderen is hierbij erg belangrijk. Aan de andere kant wil ik niet meer moeten, want ik ben moe, moe, moe.

Vanaf de incest ben ik opgehouden te leven, al LIJK ik wel te leven.